Militairen op de Veluwe

Boek over sporen en herinneringen

Denk je aan de Veluwe, dan denk je aan rust en natuur… maar ook aan de Landmacht. Vrijwel iedere dienstplichtige kwam ooit op de Veluwe terecht. Als rekruut in een van de vele kazernes, voor een bivak in bos of heide, met een tank over de brede zandpaden of toch minstens voor een schietoefening.

De Legerkoerier schreef in 1953 vol enthousiasme: 'Op de schiethei te Oldebroek dreunt gestadig het geschut; op de banen van de Harskamp fluiten de kogels.'

Al 150 jaar militair gebruik

Anderhalve eeuw geleden liet de legerleiding haar oog vallen op het 'woeste en ledige' land van de Veluwe. De uitgestrekte heidevelden waren geschikt voor grootschalige oefeningen met geweren en kanonnen. Grote kazernes verrezen, terwijl oefenterrein steeds verder uitbreidde door het gebruik van legervoertuigen, tanks en vliegverkeer. Pas toen defensie aan het eind van de twintigste eeuw inkromp en de dienstplicht verdween, nam het gebruik van de Veluwe af.

Sporen en herinneringen

Het intensieve gebruik van de Veluwe heeft zijn sporen nagelaten, tastbare overblijfselen aan het militaire leven hier. Kleine herkenningspunten als een schuttersputje in het bos of een herdenkingssteen voor een gesneuvelde soldaat, maar ook kazernecomplexen voor een paar duizend man. Minder zichtbaar, maar minstens zo relevant zijn de herinneringen van de militairen die hier neerstreken. Zij waren het die de Veluwe geruime tijd tot een militair bolwerk maakten. Volg hun sporen en lees hun herinneringen, verzameld en beschreven door René Vossebeld.

Lees meer over de bijzondere relatie tussen de krijgsmacht en de Veluwe in het boek Militairen op de Veluwe. Een geschiedenis van landschap en bewoners.