Tien typemachines in de achterkamer

Schande 

"Toen was het eigenlijk nog een beetje een schande als een vrouw er nog bij werkte. ‘Kan die man niet alleen verdienen?’ Een vrouw moest sowieso thuisblijven bij de kinderen. Het huishouden nam ook veel meer tijd in beslag dan nu, want je moest alles met de hand doen. Stoffer en blik! Een wasmachine had je niet. 

Thuiswerk 

Maar ik heb wel thuiswerk van Albert Westerman Breimodefabriek gehad. Niet zolang, hoor. Ik wilde wat doen, omdat ik aan de Dijkstraat in Lichtenvoorde maar een klein huisje had. Westerman bracht allemaal babytruitjes en daar borduurde ik op. Dan had ik een doos vol en dan dacht ik: ‘Ik borduur voor honderden baby's, maar ik heb zelf nog niets.’ Dat was van mijn kant geen succes, ondanks dat ik van borduren hield.  

Lesgeven met de schuifdeuren dicht 

Daarna ben ik in 1955 begonnen met het geven van typeles en les in stenografie. Dat deed ik gewoon aan huis en één avond per week. Eerst in de huiskamer en later, toen we dit koophuis hadden, in de achterkamer. We konden hier, op zo’n 10 m2, met zijn negenen zitten. Ik had negen typemachines en één reserve.  

Dat gaf lawaai, maar ik deed de schuifdeuren dicht. Dan konden de kinderen in de kamer rustig televisie kijken. De buren konden het ook nog horen, zeiden ze. Zoveel machines. Maar als je je er niet aan gaat ergeren, dan hoor je het niet meer.  

Aanzien 

Het gebeurde niet zo bar veel dat er aan huis werd lesgegeven. Ik was de enige met typeles in Lichtenvoorde. Reclame ging van mond-tot-mond. Bedrijven hadden typisten en stenografen nodig. Mijn leerlingen konden via een bond examen doen, dus ze hebben ook echt volwaardig examen gedaan. Dat ik typeles gaf, straalde op de hele familie af in goede zin. Een vrouw die werkt is handig, maar als een vrouw gaat lesgeven, dan is dat heel wat anders.  

Toen ik het vierentwintig jaar had gedaan, stopte ik ermee. De leerlingen werden moeilijker. Ik had een slagingspercentage van 99%, dus men kreeg het idee: ‘Ach, bij Wekking slaag je toch wel.’ Daarom werd er minder moeite gedaan om goed werk te leveren. Het nieuwe was er ook af denk ik."

Voor ‘Een nieuwe tijd! Wederopbouw in de Achterhoek’ vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in de Achterhoek in de periode 1940-1965. Dit verhaal over mevrouw T. Wekkink-Idskes is geschreven door Anja Driessen op basis van een oral history-interview afgenomen door Anja Driessen in september 2019. Dit verhaal is geredigeerd door Lisanne Vroomen.