Postbezorging in het Zieuwent van vlak na de oorlog

Postbode Wim Klein Goldewijk vertelt

Wim Klein Goldewijk is geboren in Zieuwent op 5 augustus 1929. Hij is 10 jaar als de oorlog uitbreekt. Tijdens de oorlog zit hij op de lagere school in het dorp. Hierna gaat Wim thuis op de boerderij werken. Tot op een dag de heer Voorhuis van het postkantoor langskomt. Hij zoekt een hulpbesteller. Vader Klein Goldewijk stelt zijn zoon Wim voor. Wim is bij de post geweest van 1948 tot aan zijn pensionering. Hij kan boeiend vertellen over zijn werk als postbode.

Geen straatnamen

‘Op 30 april 1948 ben ik officieel in dienst getreden. Eerst hier in Zieuwent en Mariënvelde, later ook in Harreveld. In die tijd moest je ‘s morgens om half zeven op het postkantoor zijn. De postwagen kwam om kwart voor zeven met de post. De brievenbussen hadden we dan al gelicht en die post ging weer mee met de wagen, door naar Zutphen. Op het postkantoor werd alles uitgepakt en op wijk en huisnummer gesorteerd. Straatnamen waren er nog niet. Zieuwent was wijk E, Mariënvelde wijk I en Harreveld wijk F.

Verwarrende bijnamen

Wat wel verwarrend kon zijn, was dat iedereen in deze dorpen bekend was bij zijn bijnaam. De ‘zondagse’ naam kenden we meestal niet. Zo moest ik eens iets bezorgen bij Tölder in Mariënvelde, I 133, maar de brief was geadresseerd aan ‘Heutinck’. Ik kon de brief daar niet bezorgen, dus nam ik hem weer mee. Maar weer op het postkantoor aangekomen, vernam ik dat Heutinck wel degelijk op I 133 woonde en dat ‘Tölder’, zoals ik hem kende, zijn bijnaam was. En zo kon ik weer helemaal terugfietsen om alsnog de brief daar te bezorgen.

Nieuwjaar

Vooral rond Nieuwjaar werden veel kaarten verstuurd, ook door de meiden en jongens onderling. Dan stond er ‘z.o.p.’ op de kaart geschreven: zie onder postzegel. Dat verwees naar een geheime boodschap. Maar de oudere postbodes wisten natuurlijk precies wie met wie iets had. Het postkantoor stond naast de kerk. ‘s Morgens met Nieuwjaar, als de mis uitging, dan gingen de postbodes gauw bij de kerk staan om post uit te delen. Dat scheelde natuurlijk heel wat fietsen op de bestelronde!

Vertrouwen

De post bezorgde je vroeger binnen bij de mensen. Behalve bij het Zusterhuis, daar belde je aan, net als bij de pastorie en bij huisarts Molleman. Maar verder kwam je overal binnen en het was toen zo gemoedelijk. Ik kwam eens ergens en daar lag een portemonnee op tafel met een briefje erbij: ‘Bakker, vandaag twee broden, een pak beschuit en een pak koekjes. Je ziet maar welke.’ Het geld moest de bakker maar zelf uit de portemonnee nemen. Ik legde de post ernaast. Het vertrouwen onderling was zo groot.

Mooie tijd

Later is het postkantoor verplaatst naar de Dorpsstraat. Dat was tegenover de boerderij van Meisterbeand. Zo heb ik mijn vrouw leren kennen: zij is één van de kinderen van Meisterbeand. Als de postwagen laat was, dan gingen wij postbezorgers bij Meisterbeands moeder koffie drinken. Zo heb ik mijn vrouw leren kennen en kregen we verkering. Ik heb een mooie tijd bij de post gehad. Ik heb veel mensen leren kennen en het was altijd even gezellig. Ik kan met plezier terugkijken op deze periode in mijn leven.’

Voor ‘Een nieuwe tijd! Wederopbouw in de Achterhoek’ vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in de Achterhoek in de periode 1940-1965. Dit verhaal over Wim klein Goldewijk is geschreven door Cecile Hulshof, op basis van een oral history-interview afgenomen door Cecile Hulshof in augustus 2019. Dit verhaal is geredigeerd door Lisanne Vroomen.