Legervoertuigen in de schuur en broers in Indonesië

Oorlog en onafhankelijksstrijd

In 1960 betrok mevrouw Lurvink het linker gedeelte van het huis van haar schoonfamilie

Mevrouw Lurvink-Boschker (1937) was nog maar een klein meisje in de oorlog. Ze weet er niet meer veel van, maar de bevrijding van Lichtenvoorde staat in haar geheugen gegrift. De oorlog had voor haar ouders nog een nasleep: van hun tien zonen werden er twee als Nederlandse strijdkracht ingezet in Indonesië tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog.

Kleurpotloden en schriften

"Er kwamen vliegtuigen over ons huis aan de Boschlaan. Iedereen ging dan bij ons voor het huis in zo’n diepe, uitgegraven greppel liggen. Aan ons huis hadden we luiken. Die werden ’s avonds dicht gedaan, zodat het helemaal donker was. Bij ons in de schuur stonden hele grote wagens. Of die van Duitsers waren of van Amerikanen weet ik niet. Maar wij mochten nooit in die schuur komen. Natuurlijk deden we dat stiekem toch een keer. Wij zagen toen hele grote dozen met kleurpotloden en schriften. Wij keken onze ogen uit, want dat hadden wij toch nog nooit gezien!

Chocolade en wit brood

Over de bevrijding weet ik nog dat er heel veel soldaten over de Boschlaan marcheerden. Wij gingen staan klappen. Van de soldaten kregen we chocolade en wit brood. Ik had nog nooit zo’n spierwit brood gezien. De bevrijding was heel mooi.

Met een vliegtuigje op ziekenbezoek

Ik denk dat wij pas een radio kregen toen mijn oudste twee broers naar Indonesië gingen. Tijdens de radio-uitzendingen van ‘Te land, ter zee en in de lucht’, vanuit Indonesië, mochten wij geen woord zeggen. Mijn vader en moeder zaten met de oren tegen de radio te luisteren. Ze hoorden dan hoe het met de soldaten in Indonesië ging. Mijn oudste broer kreeg een ernstige niervergiftiging. Mijn andere broer, die niet op hetzelfde eiland zat, mocht toen met een klein vliegtuig naar hem toe.

De twee grootste jongens

Elke week schreef mijn vader hun een brief. Mijn moeder schreef er dan nog een stukje onder. Het was heel moeilijk voor mijn ouders: de twee grootste jongens weg! Mijn broers zijn drie jaar in Indonesië geweest. Daarna gingen ze weer naar de boer waar ze voor die tijd ook al knecht waren. Mijn oudste broer woonde en werkte bij een boer in Beltrum. Elke zondag kwam hij thuis, maar dan durfde hij niet in het schemerdonker terug te fietsen. Zo angstig was hij eerst. Mijn moeder fietste dan met hem mee en fietste daarna alleen weer terug. Wij waren toen gewend om alleen in het donker te fietsen."

Voor ‘Een nieuwe tijd! Wederopbouw in de Achterhoek’ vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in de Achterhoek in de periode 1940-1965. Dit verhaal over mevrouw A. Lurvink-Boschker is geschreven door Anja Driessen op basis van een oral history-interview afgenomen door Anja Driessen in oktober 2019. Dit verhaal is geredigeerd door Lisanne Vroomen.