Kind in de oorlogsjaren in Wageningen

De herinneringen van de vader van Carry van den Eikhoff Geurts

De vader van Carry van den Eikhoff Geurts

"Twee dagen na mijn zesde verjaardag breekt de oorlog uit. 10 Mei is het oorlog en moeten wij evacueren, de lucht is vol vliegtuigen en er is veel afweergeschut boven de Grebbeberg. Ik weet nog dat mijn moeder mij een rugzak omhing, daarover een opgerolde deken en een kaart om mijn nek. Wij moesten naar de haven, waar we in schepen zouden gaan om te evacueren. We gingen met z'n drieën: mijn moeder, mijn broer (Jos) en ik. Mijn vader moest nog veel dingen die belangrijk waren voor de gemeente in auto's laden en levensmiddelen uit de winkels halen en naar een schip brengen dat met ons meeging. Mijn oudste broer Henk vocht op de Grebbeberg, daar had moeder veel zorgen over."

Niet lang na de evacuatie keerde de familie Geurts weer terug in Wageningen.

Duitse officier in de maling genomen

"We zijn onderaan de Holleweg aan het voetballen als er een Duitse officier aankomt rijden op een mooi wit paard. Hij stopt bij ons en vraagt de snelste weg naar Ede. Wij wijzen alle vijf tegelijk naar richting Renkum. Wanneer hij in Ede aangekomen is, hebben we ons vaak afgevraagd.

Brood gekregen van de Duitse soldaten

In de Gelderstraat bij de firma Looyen (een meelfabriek), hadden de Duitse soldaten een bakkerij. Daar stonden heel veel kinderen om brood te bedelen, maar ze gaven niet veel weg. Ik stond er een poosje bij te kijken, toen er een soldaat naar mij keek, naar binnen ging en naar buiten kwam met een brood. Hij streek mij met zijn hand over mijn haren en gaf het brood aan mij. Waarom weet ik nog niet: misschien deed hij mij aan zijn broer of zoon denken.

De hond weg en terug

Met het eten gaat het steeds slechter, op de bonkaarten is ook bijna niets meer te krijgen. Vader besluit om onze hond, Spits weg te doen, hij is heel erg verzwakt en we kunnen niets voor hem doen. Er kwam een man uit Veenendaal die hem kocht. Ik heb heel erg gehuild toen hij wegging, Spits was altijd bij me geweest. Heel vaak bracht hij mij naar school we gingen samen overal naar toe. Nu ging hij weg, de man deed hem in een grote mand en zette die op de fiets. Hij beloofde mijn vader dat hij goed voor hem zou zorgen. Na ongeveer een week was Spits weer terug hij had een stuk ijzerdraad om zijn nek en zag er verwaarloosd uit. Toen die man kwam om hem weer op te halen heeft hij het geld teruggekregen en Spits bleef bij ons.

De hond echt weg

Later is hij naar een boerderij gegaan die een eind van ons af was, ik moest beloven dat ik niet naar hem toe zou komen want de boer zei dat Spits anders niet aan hem wennen zou. Toen de oorlog afgelopen was kwamen we langs de boerderij waar Spits was, ik zag hem lopen en wilde hem meenemen. Dat kon natuurlijk niet, hij was nu aan die mensen gewend. Pa zei me: 'je mag een keer roepen, en als hij naar je toekomt probeer ik hem te kopen'. Ik heb héél hard geroepen, maar ze hadden hem waarschijnlijk een andere naam gegeven want hij reageerde niet op mijn roepen. Dus ik moest mijn grote vriend daar achterlaten."

De herinneringen besluiten als volgt: "Dit waren gedachten die mij nog steeds zijn bijgebleven."

Dit verhaal is ingestuurd door Carry van den Eikhoff Geurts in het kader van 'WO2-verhaal Gezocht'. Lees de andere ingestuurde verhalen in de special 'Getuigen van de Oorlog'.