Een leven lang in Lochem

Aan de Goorseweg 45

“Ik was de tweede in een gezin van twee kinderen. Mijn zus is dertien jaar ouder dan ik, dus er zat een groot leeftijdsverschil tussen. Opa en oma woonden ook bij ons op de boerderij. Ik sliep bij mijn ouders op de slaapkamer. Toen ik mijn eigen kamer kreeg was mijn zus al bij een andere boer aan het werk, van maandag ‘s morgens tot zaterdag ‘s avonds.

De boerderij was een gemengd bedrijf: we hadden ongeveer 150 kippen, 30 varkens en acht koeien. En die gingen natuurlijk ook weleens dood. Ik weet nog dat mijn vader nieuwe hennen ging halen. Dan kocht hij er altijd weer 150. Allemaal voor de eieren.

Naar school

Mijn school was in Nettelhorst, daar kon ik heen lopen. Soms kwam ik jongens en meiden tegen waar ik dan mee samen kon lopen. Na mijn lagere school ging ik in Lochem naar de lagere technische school. We hadden een vriendengroep en daarvan zijn er nog steeds twee vaste vrienden. Dick Antink en Gerrit Neerlaar, daar ben ik al vanaf mijn vijfde jaar kameraden mee.

Vader

Mijn vader werd ziek toen ik dertien jaar was. Hij had kanker en is diverse keren geopereerd in Arnhem. Toen ik zeventien was overleed hij en daar heb ik heel veel verdriet van gehad. Een vrouw van een vriend zei tegen mij: “Je geeft nog steeds heel veel om je vader”. “Ja,” zei ik, “elke dag is hij nog bij me.” Ik heb een foto van hem op mijn nachtkastje staan.

We waren allebei één: we hielden van de natuur en hadden dezelfde hobby’s. Wat je later beseft is dat je een heleboel dingen van elkaar leert. Dat heb ik gemist. Mijn gezin was heel hecht en warm. Na mijn vaders dood hebben mijn zus en zwager de boerderij overgenomen, dat was in 1964.

Feest en gezelligheid

Bij ons in de buurt was er regelmatig ruimte voor een feestje. Mijn opa had een harmonica en dat was dan bij de boer op de deel. Dan werd daar gedanst en zo. Dat was beregezellig. Maar toen kon je nog geen priklimonade of cola krijgen. Het was donker bier, gewoon bier en jenever en zo. Dat soort dingen.

Toneelclub maar geen toneelspel

Ik heb bij de toneelvereniging gezeten, AOVV, maar ik heb zelf nooit toneel gespeeld. Het was een gezelschapsvereniging en er werden ook droppings gehouden. De toneeluitvoeringen waren altijd op school: We hadden één lokaal voor het publiek en daarachter zat nog een lokaal en de tussenwand kon daar uit. Beregezellig. Warme chocolademelk kregen we dan.

Daarna ben ik bij Jong Gelre gegaan, dat heet nu anders. Vroeger was dat heel groot. Elk jaar werd er dan een toneel of revue georganiseerd. En op zaterdag ’s avonds was er na die tijd nog dansen in de congreszaal met de Blue Stars uit Goor.

Ik ben niet naar de catechisatie geweest. Ik moest niks van de kerk hebben. Mijn ouders waren Nederlands Hervormd maar ik wilde daar niets van weten.

Modernisering

Je kon merken dat iedereen het na de oorlog wat ruimer had, maar het was geen echte rijkdom, hoor. Boeren zijn boeren. We hebben ook nog heel lang geen auto gehad: mijn zus had wagenziekte en vader heeft nooit een rijbewijs gehad. Telefoon kregen we ook pas laat en televisie toen Kennedy vermoord was. In de jaren ’60 werden bij ons de stallen gemoderniseerd en kregen we waterleiding.”

Voor ‘Een nieuwe tijd! Wederopbouw in de Achterhoek’ vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in de Achterhoek in de periode 1940-1965. Dit verhaal over Wim Elferink is geschreven door Kees Huntink, op basis van een oral history-interview afgenomen door Maran Olthoff in september 2019.

Rechten

Maran Olthoff & Kees Huntink, CC-BY