Buitengewoon dienstplichtige bij de BB

‘In die tijd werd je op je negentiende gekeurd voor de militaire dienst, maar het leger had niet iedereen nodig. Je werd buitengewoon dienstplichtig en je kon opgeroepen worden voor de BB (Bescherming Bevolking) . Op mijn eenentwintigste werd ik daarvoor opgeroepen. In 1970. Ik had al weleens papieren over de BB thuisgestuurd gekregen. Andere jongens zeiden dat je daar niets op uit moest doen. Een maand nadat ik opgeroepen was, kwamen er nog wat jongens bij die niet hadden gereageerd. Maar de oproep was verplicht! Je snapt dat de motivatie nul komma nul was…

De bus halen

Ik kwam bij de afdeling Hulpverlening. Dat was ergens in Doetinchem in een heel groot gebouw met bunkers onderin. ’s Avonds om zeven uur moest je daar zijn. Vanuit Lochem gingen we met zijn vijven in de auto daarheen. We waren altijd te laat want onderweg bij Wolfersveen gingen we eerst nog wat drinken en om halfacht kwamen we dan eens opdagen. Om tien uur moesten we weer weg anders “konden we de bus niet halen”, zeiden we.

Uniform gewassen

Als uniform kreeg ik een grijze broek en een grijs jackje en een overhemd met een stropdas en zo’n platte grijze helm. Ik kwam met dat uniform thuis en mijn moeder zei: “Gatverdamme, zo’n smerig ding hang je hier niet in de kast. Ik stop het eerst in de wasmachine.” Ze waste dat ding. Donkergrijs ging het in de machine en lichtgrijs kwam het eruit! Op de oefenavond zei de foerier: “Was haben sie gemacht, die ganze Uniform ist verknallt!” Die man was een Pool. Ik zei dat mijn moeder het had gewassen omdat het smerig was. Dat was niet zo, zei hij, en ik zei dat het wel zo moest zijn anders zou het niet lichtgrijs geworden zijn. Ik kreeg een nieuw uniform en als ik het smerig vond, moest ik het bij hem inleveren om te stomen.

Certificaat

Ik was bij de gewondenhelpers. We kregen les van dokters over het helpen van gewonden in oorlogstijd. Uitgebreider dan gewone EHBO. Je leerde bloeddruk meten en injecties geven. Iemand van ons moest als vrijwilliger dienen, maar niemand wilde. Toen moesten we het prikken op een sinaasappel oefenen. Ik heb nog steeds dat certificaat dat ik in oorlogstijd en bij rampen een injectie mag geven. Maar ik heb later nooit een spuit in handen gehad.

Dagoefening

Een jaar of vier moest ik zo nu en dan daarheen. In totaal wel een keer of acht. Dat waren sessies van acht weken. En twee keer per jaar was er een dagoefening. Ik zat in een tent om de gewonden te helpen. De dragers brachten die aan in een oude afgekeurde militaire wagen. Dat was hobbelen en schudden in zo’n ding. Als je al niet gewond was, dan was je dat wel als je overgebracht was. We hadden een keer een dagoefening bij een oude melkfabriek, waar we met die oude vrachtwagens heen waren gereden. Toen ontdekten onze jongens dat zich daar een schilder had opgehangen. Nou, toen hadden we eens een echt slachtoffer en werd de oefening afgelast.

Over de landelijke BB of over andere afdelingen kregen we geen enkele informatie, niets. Ach, het was een idiote tijd. En nut heeft het niet gehad. Het was echt weggegooid geld. Toen de BB ophield moest ik mijn uniform inleveren. Dat was iets van 1980.’

Dit interview werd afgenomen in september 2020 door Maran Olthoff van de Werkgroep Oral History Gelderland. De Werkgroep Oral History Gelderland en mijnGelderland sluiten met de interview-serie Koude Oorlog aan bij het thema Oost-West van het Erfgoedfestival dat Erfgoed Gelderland organiseert.

De verhalen over de Koude Oorlog in Gelderland zijn ook gebundeld in een magazine. Belangstellenden kunnen het magazine bestellen bij Werkgroep Oral History Gelderland, Jan van de Lagemaat. Het kost € 12,50 (€ 16,50 inclusief verzendkosten) via e-mail: werkgroeporalhistorygelderland@gmail.com. 

Rechten

Maran Olthoff, Werkgroep Oral History Gelderland, 2020, CC-BY-NC-SA