Hattemerbroek

Nee het is heel anders. Eeuwen geleden lag hier een stukje niemandsland tussen de plaatsen Oldebroek en Hattem en op een vroege morgen kwam er een ruiter vanuit Oldebroek met een boodschap naar het stadhuis van Hattem. Hij vroeg de burgemeester te spreken en overhandigde hem een brief.

In de brief werd de burgemeester uitgenodigd voor een groot diner dat de Oldebroeker burgemeester zou geven ter ere van zijn verjaardag en alle burgemeesters uit de regio werden uitgenodigd om over tien dagen te komen voor dit grote feest.

De burgemeester had echter een probleem: hij had geen passende kledij. Zijn jasje was nog zo goed als nieuw maar zijn broek was bijna versleten. Geld voor een nieuwe broek had hij niet en de schatkist was leeg. De raadsleden besloten dat de burgemeester niet zou gaan. 

Het nieuws verspreidde zich snel door de Voskuil (een buurtschap tussen Oldebroek en Hattem). De mensen spraken van een schande dat de burgemeester niet naar een feest van een collega kon omdat hij geen passende kledij had. 

“Ja,” zeiden ze, “hoe kunnen wij daar bij helpen, had hij maar een broek.“ Tot één van hen opmerkte: "Al zijn we dan niet zo rijk, samen kunnen we toch wel een nieuwe broek voor de burgemeester betalen.” Direct werd een kleermaker naar het stadhuis gestuurd met de opdracht te zorgen voor een nieuwe broek.

De burgemeester was verrast door de komst van de kleermaker. Hij vroeg zich af waar hij dat aan te danken had. 

De burgemeester wilde de mensen persoonlijk bedanken. Hij liep op de mensen af en vertelde: “Ik kom jullie bedanken voor de nieuwe broek! Ik ben er erg blij mee. Waar kan ik jullie mee belonen?” Niemand had daar eigenlijk een antwoord op, het waren hardwerkende mensen die tevreden waren met wat ze hadden en dus zeiden ze dat ze niets wisten.

De burgemeester vroeg nog: “Wie kwam er eigenlijk op dat idee? "Och", zeiden ze, “we zaten zo bij elkaar en één van ons zei, had hij maar een broek, nou ja en zo is het gebeurd."

De burgemeester bedankte ze nog eens vriendelijk en ging weer naar huis. Toen hij terug liep speelde nog dat ene zinnetje door zijn hoofd; 'had hij maar een broek'.

Toen hij bijna thuis was hoorde hij de torenklok van Hattem twaalf uur slaan, dat betekende dat zijn vrouw het middagmaal klaar had en dus ging de burgemeester wat harder lopen.

Ook dat zinnetje ging steeds sneller en zo werd “Had hij maar een broek Hattemerbroek“

De volgende dag ging de burgemeester weer op pad naar de Voskuil met de boodschap “NU weet ik hoe ik jullie kan bedanken, dit plekje heet voortaan Hattemerbroek."

En dat is tot vandaag de dag zo gebleven.

Door: Dini van der Velde