Huis te Eerbeek

Bij het landgoed hoorden oorspronkelijk ook een korenmolen en een oliemolen, die aangedreven werden door sprengenbeken. De oliemolen, even buiten het terrein, is gerestaureerd, de korenmolen bestaat niet meer. Op Eerbeek zijn nog verscheidene verdeelwerken aanwezig die het water naar de molens, gracht, vijvers of vloeiweides moesten leiden.

Missen

In de 14de eeuw was Eerbeek, vroeger ook Eerdbeek of Erdbeek genoemd, in het bezit van de heren van Bronkhorst. Waarschijnlijk zijn zij de stichters van het huis. Na 1579 vererfde Eerbeek aan de graven van Limburg en Bronkhorst, later Van Limburg Stirum, die het in 1658 verkochten. Onder de families De Buninck, Van Lamsweerde en Van Wijnbergen die hierna kwamen, werden op het huis rooms-katholieke missen gehouden. In 1794 volgde de familie Berns. Van de 14de-eeuwse havezate was aan het begin van de 19de eeuw niet meer over dan de noordelijke, onderkelderde vleugel. Die liet J.H. Berns verbouwen tot het huidige, gepleisterde huis in neoclassicistische trant. In het derde kwart van de 19de eeuw vonden nog enkele wijzigingen aan het huis plaats. In 1895 kocht professor Max Weber het landgoed. Diens weduwe, mevrouw dr. A.A. Weber-van Bosse, legateerde het huis en het bijbehorende landgoed in 1942. Tegenwoordig doet het huis dienst als hotel en wordt het gebruikt voor ontvangsten en partijen.

Onveranderd

Op de eerst beschikbare kaart waar Eerbeek op staat (1642, Nicolaas van Geelkerken) ziet het landgoed er vrijwel net zo uit als nu. De hoofdstructuur van rechte lanen met vakken ertussen was toen al aanwezig. Om het toenmalige huis lag een gracht, die gevoed werd door de Eerbeekse Beek. Er zijn bosvakken te zien en twee rechthoekige vijvers die door de beek gevoed worden.