De tenenzuigers

Ze waren op zo'n ongewone manier begraven dat het wel een anatomische puzzel leek: eerst was de man neergelegd, min of meer op de buik en met opgetrokken knieën. Vervolgens had men de vrouw in omgekeerde richting languit op de rug gelegd, over de gebogen linkerarm van de man heen. De een rustte dus met het hoofd bij de voeten van de ander. Maar waarom in zo'n bijzondere houding? Dat blijft een raadsel. Aan de rand van de grafkuil lagen nabij de schedel van de vrouw drie bronzen sieraden: twee haarringen en een vermoedelijke vingerring.

Unicum

In Noordwest-Europa was in de hele periode tussen 1100 v.Chr en het jaar 0. (Late Bronstijd en IJzertijd) crematie de norm, en begraven hoge uitzondering. Elk skelet in het grafveld is dan al een bijzonderheid, een dubbelgraf een unicum. Er is in Nederland en omgeving zelfs geen enkel grafveld bekend met skeletten uit de Vroege IJzertijd, terwijl er in het Lentse grafveld al 16 gevonden zijn. Zijn het soms immigranten uit een gebied waar begraven wèl de gewoonte was?
Het begraven met de genoemde haarsieraden kennen we in die tijd verder alleen in het Duitse Middenrijngebied. Als het immigranten waren, mogen we in die richting denken. Maar wie waren dan de mensen die gecremeerd in het grafveld zijn bijgezet? Waren dat autochtone bewoners? Zien we in het Lentse grafveld een voorbeeld van perfecte integratie?

Museum

Aan de rand van de grafkuil lagen nabij de schedel van de vrouw drie bronzen sieraden: twee haarringen en een vermoedelijke vingerring. Zowel de man als de vrouw waren bij het overlijden ongeveer 25-35 jaar oud. Erg groot waren ze niet, maar de lengte van ca. 1,65 m voor de man en ca. 1,55 m voor de vrouw was voor die tijd normaal. Bij de opgraving is onder het dubbelgraf een stalen plaat geschoven. Daaromheen zijn verticale stalen platen bevestigd. De zo vervaardigde kist is met graf en al opgetakeld en na conservering van de botten in het museum in Lent geplaatst.