Van zandbak tot voetbalveld

De jeugd van Ton Ruesink

Anton Bernard Ruesink (1946) werd geboren in Ulft. In 1948 verhuisde het gezin naar Oosseld, een nieuwe wijk van Doetinchem, waar zijn vader ging werken bij de Gelderse tram. Daar, aan de Begoniatraat, bracht Ton zijn jeugd door. Hij vertelt over zijn hoe hij opgroeide in de periode net na de oorlog.

Spelen in de zandbak

Ik groeide op in een gezin van vijf. Naast mijn oudste zus Wil waren er nog Jannie, Ben en Ans. Vlakbij ons huis was een zwembad en een speeltuin met een zandbult. Het eerste dat ik mij herinner, toen ik drie jaar oud was, is dat ik daar met een vriendje aan het spelen was. Toen kwam mijn moeder eraan op de fiets. “Kom op, je moet naar school,” zei ze, maar ik had daar helemaal geen zin in.

School

Mijn schooltijd was prima, maar ik moest de eerste klas van de kleuterschool over doen en de rest ging naar de tweede klas, omdat ik nog maar vier was. Ik kende de kinderen niet en voelde me achtergesteld. Als schoolreisje gingen we eens naar speeltuin ‘Tropisch Oosten’ in Silvolde. Dan kreeg je van huis een zak met broodjes mee, dat was gewoon geweldig. In de zesde klas zijn we naar ‘De Bedriegertjes’ geweest, een fonteinvloer bij park Rosendael in Arnhem.

Het leven thuis

Mijn vader was automonteur bij de GTW in Doetinchem en mijn moeder huisvrouw. In al die tijd heeft mijn moeder maar een paar dagen griep gehad. Dan was alles ontredderd. Ons huis was klein maar dat vond ik nooit erg. De broertjes en zusjes sliepen bij elkaar in bed. We hadden een grote tuin en kweekten veel groenten. Mijn moeder had een hele hoge standaard van rust, reinheid en regelmaat dus d’r was altijd veel te doen en iedereen had taken. In de buurt waren er kruidenierswinkels. Wij gingen naar de Spar, want die was protestants. Verder werd er niets aan geloof gedaan binnen het gezin.

Van ouderwets naar modern

Thuis hadden we eerst geen douche en centrale verwarming, dat kwam later pas. Op zaterdag waste iedereen zich in een teil in de keuken. Mijn moeder maakte veel van onze kleren zelf want ze had op de modevakschool gezeten in Terborg. Op een gegeven moment kregen we een radio met drie zenders maar een wasmachine was er nog niet. Met de hand, een wasbord en een wringer werd alles gewassen. Moeders handen waren dan na een tijdje nog blauwer dan het blauwsel waarin gewassen werd, zo koud had ze het. Ik weet nog dat ze op een dag stond te huilen in de bijkeuken. Van blijdschap, want vader had een elektrische wastobbe op de kop getikt, met een motor achter de deksel.

Vertier

We hadden veel vriendjes in de buurt. Vaak gingen we aardappeltjes poffen en tamme kastanjes zoeken. Toen ik negen was ging ik bij de Graafschap. Van mijn ouders kreeg ik voetbalschoenen en mijn moeder naaide een Graafschap-shirt.

Allemaal hadden we een fiets. Toen ik nog te klein was voor de fiets werden er houten blokken op gezet. Vakantie had vader maar één week per jaar. We gingen dan naar de speeltuin of naar de dierentuin en na afloop een patatje. Dat was groot feest.

Om te lezen hadden we thuis de VARA gids en Radiobode, de Graafschap bode en de Donald Duck. We leenden ook boeken uit de bibliotheek van de lagere school, zoals ‘Arendsoog en Witte Veder’. Later raakte ik geïnteresseerd in muziek, onder andere klassiek.

Voor ‘Een nieuwe tijd! Wederopbouw in de Achterhoek’ vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in de Achterhoek in de periode 1940-1965. Dit verhaal over Anton Ruesink is geschreven door Kees Huntink, op basis van een oral history-interview afgenomen door Mecheline Dijker in september 2019.