Café in het hart van Lochem

Café Meenderink

"Boven de gevel staat in gouden letters op een zwarte ondergrond: Café Meenderink Restaurant. De naam Meenderink had het al had toen mijn ouders het bedrijf overnamen in 1935. Het was een verlopen toko. Er kwamen mensen die zeikten gewoon door de stoel heen en mijn vader zei: ‘Dat gedonder moet ik niet hebben.’ Hij heeft veertien dagen het café dichtgedaan. Al die mensen die allemaal aan de drank waren, allemaal die zuipers die nog geen nagel hadden om aan hun kont te krabben, die moest hij niet meer hebben. Langzaam heeft hij er een heel goede zaak van gemaakt. 

Arme tijd

In die tijd hadden we ook nog weleens een paar hotelgasten. Dan sliep mijn vader in de badkuip om de slaapkamer te verhuren. Ja, je moest geld hebben. Het was toen een arme tijd, hoor. We hadden het helemaal niet zo makkelijk. De Eilat, de jeneverstokerij in Schiedam, heeft mijn vader heel goed geholpen en de Hengelosche Bierbrouwerij ook. Het kost tijd om een verlopen zaak weer op te bouwen. Tot voor een paar jaar geleden waren er nog wel wat oudere mensen die soms tegen mij zeiden: ‘Dag meneer Meenderink.’ Omdat ze dachten dat ik van Meenderink was, maar dat was helemaal niet zo. Dan zei ik: ‘Dag mevrouw.’

Gewone Lochemse jongen

Verder zie ik mezelf als een gewone normale Lochemse jongen. Dialect praten kan ik wel, maar doe ik niet altijd. De kleinkinderen kunnen het niet, maar eigenlijk moet je het wel in ere houden. Tot ik in dienst ging, woonde ik bij mijn ouders boven de zaak. Er was gewoon een woonhuis boven. De woonkamer was aan de voorkant: je keek zo op de Markt. Dat was hartstikke mooi. Er waren twee, drie slaapkamers, ja, drie slaapkamers. We aten wel altijd beneden in de keuken, want er moest altijd iemand bij de zaak zijn. Daarvoor hadden we wel ome Free Leusink. Die is later gaan varen, op de Statendam, en toen is hij weer bij ons teruggekomen.

Aardappels schillen met de klomp

Mijn ouders waren makkelijk, niet streng. ‘Ja’ als het ‘ja’ was en als het ‘nee’ was, was het ‘nee’. En verder was alles goed. Toen ik zes, zeven jaar was, moest ik helpen nieuwe aardappels te schillen met de klomp. Om nieuwe aardappels zit een heel dunne schil. Met de klomp ging je heen en weer en dan ging de schil er vanzelf af. Dan hoefde je ze niet te schillen. Andere jongens gingen naar het zwembad, maar ik moest eerst die emmer met aardappels klaarmaken, eerder mocht ik niet weg."

Voor ‘Een nieuwe tijd! Wederopbouw in de Achterhoek’ vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in de Achterhoek in de periode 1940-1965. Dit verhaal over de heer Gerrit Scholten is geschreven door Maran Olthoff, op basis van een oral history-interview afgenomen door Maran Olthoff in oktober 2019. Dit verhaal is geredigeerd door Lisanne Vroomen

Rechten

Maran Olthoff, CC-BY