Het is iedere keer feest

Lucy van de Geijn is Dijktroubadour van het Land van Maas en Waal.

Lucy, 75 jaar oud, rijdt iedere zomer over de dijken van Maas en Waal op haar scooter. Met haar gitaar is zij een opvallende verschijning. Zij stopt bij bankjes als er mensen zitten. Dan zegt ze: “Zitten jullie hier voor de rust? Dan is het nu gedaan, want ik kom hier herrie maken”. Eigen liedjes, verzoeknummers en verhalen, brengt de dijktroubadour al meer dan 12 jaar. Veel mensen uit Maas en Waal kennen haar. Toeristen zijn verbaasd en verrast.

De hele zomer

Als het weer warm genoeg is, rijdt Lucy een stuk langs de dijken. De hele zomer lang, steeds van 11 tot 17 uur. “In het kersenseizoen zing ik bij een kersenkraam in Winssen. Daar haal ik kersen en als er mensen zitten, ga ik zingen.”

Eerste liedje

Lucy is geboren in Puiflijk en opgegroeid in Altforst bij een oom en tante. Daar was altijd muziek. “Ik ben begonnen met liedjes schrijven omdat mijn moeder heel jong is overleden, ik was 14. Ik vond dat heel moeilijk. Toen zei iemand: 'Lucy, schrijf een liedje voor je moeder.' Dat ben ik gaan doen en heb dat in een studio opgenomen.”

Inspiratie

Inspiratie haalt Lucy bij zangers als Ad de Laat, Lein d’n Bleui, Wil Jonkers en Dick van Altena. De dijktroubadour zingt alles in het Moas en Woals dialect. Zij schrijft eigen liedjes en eigen melodieën: eerst neuriet ze de melodie en neemt die op op cassette, daarna bedenkt ze een eigen tekst. “Ik hou ervan als nummers binnenkomen en echt iets vertellen, maar ik heb ook wel wat ondeugende liedjes.”

Repertoire

Het repertoire van de dijktroubadour is breed: onderwerpen als introductie van de euro, het fornuis thuis, de bakker, de schilder, de herenboer. Ook schrijft Lucy nummers op verzoek voor 90-jarigen, voor vrijwilligers, de carnavalsvereniging of de brommerclub. Dat zijn liedjes voor optredens bij verenigingen en in verzorgingstehuizen binnen, niet buiten op de dijk.

Het publiek waardeert haar optredens. “Mensen zeggen weleens dat ik de kers op de taart ben.” Een echtpaar kwam op Lucy af en zei: “We hebben je lopen zoeken, en alle dijken afgereden.” Soms vragen mensen haar om nieuwe nummers.

Verhalen

Lucy: “Op de dijken zijn is leven voor mij. Want dan ontmoet ik mensen, kan ik meeleven en naar hun verhalen luisteren. Als ik met mensen in gesprek ben, komen ook wel zware onderwerpen als verpleeghuis of dementie aan bod. Daar heb ik ook liedjes over die ik dan zing. Dat komt soms wel binnen. Zo zong ik eens het lied Lentekind voor een groep zussen, die hun zus verloren hadden aan kanker.

Mensen kunnen bij mij hun ei kwijt. Ik hou van mensen en hun verhalen. Het is iedere keer weer feest als ik de dijken op mag gaan.”