De verkoop gaat niet door

Bets Koedam over dorpshuis ‘De Oude School’ in Zoelen

Donderdag 25 mei 2023 was een belangrijke dag voor Zoelen. Op die dag werd namelijk de oprichting van ‘Stichting Dorpshuis Zoelen’ door de notaris bekrachtigd. Een belangrijke stap voor het behoud van het dorpshuis dat dreigde te verdwijnen. Bets Koedam vertelt erover.

“Het dorpshuis is vier jaar dicht geweest en dat stak me. En niet alleen mij, maar heel veel mensen hier. Zeker de ouderen.” Bets staat midden in de vroegere gymzaal en laat zien waar de wandrekken hebben gezeten. “Van school gingen we hierheen voor de gymles. Op onze klompjes liepen we van school naar hier en weer terug. De kinderen van de hogere klassen gingen met de fiets. De Zoelse gymvereniging Tonido - die nog steeds bestaat - kwam hier ook. Eens per jaar was hier een uitvoering. Opa’s en oma’s en de ouders natuurlijk, die kwamen kijken. Er was dan ook altijd een toneelstukje en ter afsluiting werd er gedanst.“

Van kinderen en vroeger

Bets denkt terug aan de opvoeding van haar eigen drie kinderen: “Ik heb ze heel sociaal opgevoed. En ik heb ze geleerd om altijd beleefd te zijn naar een ander toe. Dat staat bij mij hoog in het vaandel. Er mochten altijd vriendinnetjes en vriendjes blijven slapen. En spelen. Ja, het was altijd een dolle boel. Ik weet nog dat een van mijn zoons met zijn vriendjes buiten wilde slapen in een tentje. Met z’n drieën waren ze, een jaar of negen, tien. Ze hadden houten pistooltjes gemaakt en dan gingen ze ’s nachts wachtlopen. Dan moesten ze om beurten opstaan. En moeder bracht macaroni voor ze. Boven vanuit het raam heb ik dat zitten bekijken, allemaal. Ik vond het schitterend. En toen kwam mijn zoon ’s nachts aan bed, omdat het onweerde. Dat vonden ze toch wel een beetje eng. Geen probleem, tafel en stoelen aan de kant, matrassen op de grond, zo ging dat toen.”

Bedreiging en sluiting

Over de tijd dat het dorpshuis dreigde te verdwijnen, wil Bets niet al te veel kwijt. “Ja, het is misgegaan. Dat had met het beheer te maken. En toen de corona daar bovenop kwam heeft het hier vier jaar dicht gezeten. Er was sprake van dat het pand verkocht zou worden en dat er appartementen voor in de plaats zouden komen. Dat was het plan van de gemeente. Daar ben ik toen tegen ingegaan. Nee, dat mag niet, dacht ik. Daar ga ik wat aan doen.”

Bets op de bres

Bets heeft haar missie gevonden. Nadat ze het besluit nam ‘er iets aan te doen’ is zij met zoveel mogelijk mensen in het dorp gaan praten om steun te krijgen voor het idee om het dorpshuis open te houden. Meer dan een idee was het nog niet. Dat veranderde op een inspraakavond in het gemeentehuis waar Bets het woord vroeg en kreeg.

“Ik was wel een beetje zenuwachtig, zo alleen tegenover de voltallige gemeenteraad en de burgemeester. Ik had niks op papier staan. Later kreeg ik een compliment van iemand die zei dat ze nog nooit had meegemaakt dat iemand zo uit het hart gesproken had. Ik weet nog dat ik op het einde zei dat ik in Zoelen geboren was en dat ik er ook wilde sterven. En dat het dorpshuis niet weg mocht. Zo is het balletje gaan rollen.”

Oprichten van een stichting

"Na veel plussen en minnen en overleggen werd besloten om een stichting tot behoud van het dorpshuis op te richten. Dit werd de Stichting Dorpshuis Zoelen. Uiteindelijk kregen we een sleutelovereenkomst waarbij de gemeente eigenaar blijft, de stichting de pacht betaalt voor de grond en de kosten van het gebouw voor haar rekening neemt.” En zo was het dorpshuis in feite gered en kon het voor de Zoelenaren behouden blijven.”

Originele raadskamer

Van het heden duiken we toch weer even in het verleden. Want in het dorpshuis bevindt zich nog de originele raadskamer van de gemeente. Met een zware eikenhouten tafel en stoelen. De burgemeesterszetel neemt de centrale plaats in. De oude gietijzeren kolenkachel met micaruiten is een stille getuige van vervlogen tijden. De hoge ramen kunnen van binnen worden afgesloten met luiken die de winterkou buiten houden. Het ruikt er nog naar de was waarmee de meubels geboend werden.

Dankbaarheid

“Ik houd me bezig met het dorpshuis en met de mensen die hier komen. Vooral de ouderen waarvan er veel eenzaam zijn. Laatst zei er iemand dat ik zo’n goed werk deed, dat ze een lintje voor me zouden aanvragen. Nou, dat hoeft voor mij niet. Ik zou het teruggeven. Nee, daar heb ik niks aan. In mijn hart zit het. Ik geniet ervan als ik naar de mensen kijk."