Buren Toen Theater: het was hartstikke mooi!

Mark Hofman met een advertentie voor de laatste productie

Foto 1/5

Folder voorstelling 2016

Ik ben Mark Hofman, 59 jaar, geboren in 1964 in Zevenhuizen bij Rotterdam. Mijn vader werkte in de scheepsbouw, mijn moeder was huishoudelijke hulp en werkte later in de zorg. Cultuur was belangrijk thuis. Mijn zus en ik waren altijd bezig met zingen en cabaret.

Hart voor cultuur

Zingen, theater maken en teksten schrijven vond ik altijd al leuk. Als jongere had ik een eigen cabaretgroep en schreef ik de teksten. Martien van Oostrom, nu van Pater Moeskroen, schreef de muziek. Het was de voedingsbodem voor de mooie dingen die ik later in Buren ben gaan doen.

Via Utrecht en Harmelen kwam ik in 1996 in de Betuwe terecht. Voor de Partij van de Arbeid heb ik vijftien jaar in de gemeenteraad van Buren gezeten. Buitengewoon eervol om volksvertegenwoordiger te mogen zijn. In die tijd is ook het Buren Toen Theater opgestart.

Geschiedenis van Buren

Via de politiek had ik Cees Hoogteijling leren kennen. Die is als kind in Buren komen wonen en is echt enorm vergroeid met de stad. Op enig moment in 2008 of 2009 zeiden wij: "Buren is eigenlijk zo'n mooie plek en er zijn zoveel mooie verhalen over te vertellen. We zouden eigenlijk een vorm moeten vinden om de verhalen die gespeeld hebben op die plek, levend te houden voor de volgende generaties." Ook omdat je de geschiedenis zo gebruikt om verbinding te maken tussen mensen die hier geboren en getogen zijn, en mensen die hier nieuw zijn komen wonen.

We kregen een mooie groep mensen bij elkaar die het bestuur vormden van een nieuw opgerichte stichting. Fred Eggink, momenteel stadsdichter, en Hein Claassen, destijds onderwijzer bij Basis-Buren, schreven het eerste script. Gerard Evers, die al tal van mooie theaterproducties had gemaakt, werd de regisseur.

Theaterproducties

De eerste voorstelling, in 2010, werd gespeeld op 4 plekken in de stad: het Weeshuis, het Kerkplein, de Kniphoek en een grote eindscène aan de Korne. De verhalen óver de plek werden óp de plek gespeeld en door ‘tijdlopers’ met elkaar verbonden. Het publiek liep van de ene locatie naar de andere. Het mooiste verhaal speelde op de Kniphoek, de mooiste plek van de productie. De Kniphoek was in de jaren ’50 een plek waar varkens, muizen en ratten huisden tussen de mensen. Door toedoen van burgemeester Van Sandick is ervoor gekozen de Kniphoek niet te slopen, maar grootschalig te renoveren.

Logistiek was het een erg ingewikkelde productie, ook omdat die de hele stad besloeg. Dagenlang reed een Manitou rond om materialen in de stad te brengen, zoals tribunedelen, dranghekken, licht en geluid. Met 1.250 betalende bezoekers waren we heel tevreden.

Na wat wisselingen in het bestuur besloten we door te gaan. We hadden ambitie. De producties werden steeds groter en risicovoller. Voor een draaiende tribune werden 80 vrachtwagens met zand de stad ingereden om bij de molen het dijklichaam te vergroten en te versterken. En dat moest daarna ook weer weg.

Voor de eerste productie kregen we wat subsidies, later was er support van enkele grote bedrijven. Dat was vaak sponsoring in natura, zoals zand, bouwhekken, een ponton of toiletten. Veel materialen, zoals hout, zijn later weer hergebruikt in de bouw.

Verbreding en verdieping

Er deden geboren en getogen Burenaren mee, maar ook mensen die hier nieuw gekomen waren. Die zag je later ook een praatje met elkaar maken. Bij de voorstelling in Het Plantsoen speelden de muzikanten uit Maurik (Kunst en Vriendschap) mee. Daarmee werd het breder over de gemeente getrokken. Ook zijn er altijd veel vrijwilligers betrokken.

In totaal zijn ons helaas vier mensen ontvallen, waaronder regisseur Gerard Evers. Heel tragisch. Maar elke keer zijn we daar weer sterker uitgekomen en dan zie je wel hoe hecht de binding in de groep is.

Er was veel draagvlak, maar de gemeente Buren was altijd zeer terughoudend als het gaat om het ondersteunen van culturele initiatieven. De laatste productie is mij echt zwaar gevallen in dat opzicht. Maar uiteindelijk is het gelukt om de laatste financiële plooien glad te strijken.

Nieuwe plannen

Het waren vijf mooie producties. Daarmee hebben we iets toegevoegd. Vijftien jaar, zestien jaar, dat is een lange periode. Misschien dat een nieuw bestuur een doorstart kan maken. Het boek is dicht. We hebben heel veel mensen een plezier gedaan. Én onszelf, niet te vergeten.

Ik ben toe aan andere dingen, want ik hou zelf ook van acteren en zingen. Vorig jaar heb ik met mijn dochters en mijn zus een voorstelling gedaan in Beusichem. Dat was echt waanzinnig leuk. Dat gaan we wellicht nog een keer doen.