Wie is je werkelijke vijand?

Kracht uit het geloof

Monique Beumer vertelt ons over haar oma: 'met de geboorte van de tweede zoon en de grote werkeloosheid, verhuisde mijn oma met haar eerste man naar Amsterdam vanuit Amstelveen. De huren in de stad waren goedkoper en hij kon bij de Amsterdamse post werken. Het huwelijk kwam onder hoogspanning te staan en ze verhuisden weer terug. Toen de mobilisatie uitbrak, werd er weer naar Muiderberg verhuisd. Ook daar gingen ze weer weg, omdat de Duitsers alles onder water dreigden te zetten. Ze hebben zelfs een nacht in een goederentrein gezeten met allemaal vrouwen en kinderen. Maar, mijn oma schreef: "Alles bleef stil en God was toen heel dicht bij ons en heeft het ook weer dag laten worden".'

De Duitse posterijen

'Haar eerste man ging (vrijwillig) werken bij de Duitse posterijen. Hij ging bij de SS en bleek daar ook een Duitse vrouw te hebben. Hij vertelde mijn oma dat hij daar in het ziekenhuis lag en geld nodig had (heeft ze hem ook nog gestuurd). Lang heeft ze zijn leugens geloofd. Maar op een dag, toen hij naar mijn oma kwam om spullen op te halen, zag ze dat hij de kinderkleertjes van zijn zonen in een koffer stopte. Mijn oma heeft dat er weer uit gehaald met een briefje erin: 'Ik wist dat jullie rovers waren maar stelen van je eigen vrouw?'. Hij wilde ook hun twee zonen meenemen naar Duitsland. De vader van mijn oma heeft hier uiteindelijk een stokje voor gestoken. Toch voelde het niet veilig voor haar en bracht ze haar twee jongens elders onder.

'W' naar 'V'

Mijn oma kon via het werk van haar eerste man geld en voedselbonnen. Ze werd woest, en weigerde het. Hier moest ze voor tekenen bij de Ortskommandant in Amsterdam. Waarom? "Omdat mijn man een landverrader is".' Vanwege haar man kwam de NSB langs bij het huis: ze kalkten een 'W' op de deur, zodat duidelijk was wat voor mensen er woonden. Monique Beumer: 'Mijn oma vroeg een stratenmaker daar wat aan te doen. Hij haalt vervolgens de helft van de tegels weg en toen stond er een V, van Victorie.'

Van Beekbergen naar West-Friesland

'De zus van mijn oma, Janny Leur, zat in Beekbergen vanwege de evacuatie uit Arnhem. Zij sliep daar op stro en had het niet naar haar zin. Mijn oma bood aan om te ruilen. Mijn oma kon begin 1945 onderduiken bij een man in Beekbergen (later mijn opa) met vier kinderen, die zijn vrouw verloren had in het kraambed in december 1943. Mijn oma moest haar twee kinderen, die ze had ondergebracht in Andijk (West-Friesland), eerst nog ophalen. Dit alles op een fiets met houten banden, vanaf Beekbergen naar Andijk en weer terug. Ze had nog nooit zo’n spierpijn gehad, vertelde ze later.'

Brief van oma

De woorden die mijn oma als laatst in een brief achterliet voor kinderen en kleinkinderen waarmee aangegeven wordt waar zij haar kracht uit putte, luiden als volgt:

"En denk allen als je het moeilijk hebt, dat de zon weer gaat schijnen en aar ik vertrouw dat jullie het vertrouwen in God ook voor je allen mag zijn. Hij laat ons nooit allen in het leven waar wij doorheen moeten gaan. Het is mijn vaste rots waarop ik liep al was het wel een wankel. Maar Jezus bleef aan mijn zijde".

Dit verhaal is ingestuurd door Monique Beumer in het kader van 'WO2-verhaal Gezocht'. Lees de overige ingestuurde en geplaatste verhalen in deze special.