
Elke waek, ik geleuf zelfs twee keer in de waek, moes ik baove zwabbere, de rolle stof vlaoge ow um de ore. Ik had ter gin haekel aan, integedeel, dah was veur mien de enige meugelekheid um ’n keertje allenneg te zin en dah buutte ik uut ok. De aovend teveure ha’k stiekem mien bibletheekboek meh naor baove genomme en elke keer a’k ’n kamer klaor hah, daok ik in ’t boek. Soms was ’t zó spannend da’k de tied glad vergat. “Bu’j now nog nie klaor”, bulderde der dan ’n stem van onder uut ’t trappegat. “Ja, bijna”, riep ik dan en gauw moffelde ik ’t boek onder ’t kopkusse en zwabberde vlug-vlug de letste kamer af.
Meh zo’n trop blage was ter altied wel wat te belaeve, mor de badceremonie op zaoterdagmiddag spande toch wel de kroon.
Der was altied ru:zie wie der as eerste de teil in moch en ik praot now aover zo’n vieftig jaar geleje. Wi-j ginge één keer in de waek in de teil en wel op zaoterdagmiddag. Gi-j kreeg ok mor één keer in de waek schoon ondergrei, nao ’t bad netuurlijk. (Zouwe ze toen gin las van remspore hebbe gehad?) Ik kan ’t mien now nie meer veurstelle.
Door: An Bloemberg
Dit is slechts de inleiding! Lees het hele verhaal in onderstaande PDF.
©
Bedankt voor uw feedback.