Sinterklaas in Culemborg

"Ik weet nog, dat was net na de oorlog toen was ik zes, toen zou mijn broer voor de eerste keer Sinterklaas zijn, maar dat wist ik natuurlijk niet. Weer opgetut in de voorkamer, de buurman die deed alles met grime, dus mijn broer die kwam daar binnen. Ik wist het allang ofschoon mij niemand verteld had dat Sinterklaas niet bestond, ik wist het, ik wist het gewoon. En ja hoor daar komt Sinterklaas binnen en die buigt zo naar mij en naar mijn moeder en naar mijn vader. Ik zit zo naar Sinterklaas te kijken en Sinterklaas die gaat op de stoel zitten en buigt voorover en ik denk: Wanneer komt hij nou rechtop? Maar hij bleef maar voorover hangen. Hij durfde niet meer rechtop te komen want hij kon niet meer van de lach. En ik zag boven in zijn mijter dat het mijn broer was, en toen zei ik: Oh 't is Arie. En toen hebben we alleen maar gelachen en verder helemaal niks. Maar mijn schoonzus was zwarte piet en die hadden ze zwart gemaakt met schoensmeer. Dat was in geen zes weken van haar smoel af te krijgen, dat snap je wel hè. Weken is ze nijdig geweest op mijn broer, dat hij de boel verziekt had, want zij liep met die zwarte randen om haar ogen. Maar ja ik kreeg mijn cadeautjes en dat was genoeg hè."

Verhalenkoffer

Dit verhaal is onderdeel van de tentoonstelling 'Gelderse verhalen op reis'. De tentoonstelling is ontwikkeld naar een idee van Charlotte Reijngoudt-Giesbers, voorheen streektaalfunctionaris bij Gelders Erfgoed en is mogelijk gemaakt dankzij de bijdragen van de Provincie Gelderland, het Prins Bernhard Cultuurfonds en de medewerking van vele dialectsprekers in Gelderland.