De dag dat fietsen geen fietsen heet

 Later mocht ik zelf meefietsen en kreeg ik in de gaten waarom er zo veel fietsende mensen op dezelfde route te vinden waren: we volgden de dauwtraproute van de Apeldoornse Courant. Net zoals ik met mijn ouders, zusje en een oom en tante ging fietsen, waren er veel groepjes die vol goede moed meefietsten. Vooraan ieder groepje waren vaak een of twee mannen te vinden met een krant in de hand, om zo goed en kwaad als het ging de route te volgen; een discussie met de meefietsende dames bleek soms - of moet ik zeggen logischerwijs? - onvermijdelijk.

Meerdere malen werd er onderweg gestopt om een vraag op te lossen. Het was de bedoeling om goed op te letten bij het zoeken van de plek waar het antwoord op zo’n vraag te vinden was, maar dat was over het algemeen niet zo lastig omdat iedereen daar stopte. Met een luisterend oor was het antwoord op de vraag dan ook nog wel te achterhalen, ondanks waarschuwingen als: “Ssst, niet zo hard.”

Vaak was ik degene die voor ons het antwoord mocht zien te vinden. Als ik een aantal paaltjes had geteld of de kleur van een brievenbus had gevonden, holde ik terug naar mijn vader en gaf met luide stem het verkeerde antwoord. We hadden dan de grootste lol als we zagen dat andere mensen het prompt noteerden en zonder verdere controle verder fietsten. Veel heeft het overigens niet opgeleverd, want een prijsje heeft er voor ons nooit ingezeten.

Als wij vooraan een groep fietsten en er waren geen voorgangers meer zichtbaar, dan wilden we nog wel eens een blik op de krant werpen en bij een afslag iets zeggen als: “Hier moeten we rechtsaf.” We voegden direct de daad bij het woord, maar stopten na zo’n honderd meter langs de kant van de weg. Als de groep die ons klakkeloos was gevolgd voorbij was, keerden wij om en vervolgden de juiste route. Oplettende fietsers trapten er natuurlijk niet in, maar och, wat waren er toch veel minder goed oplettende fietsers; we verbaasden ons soms over het aantal dat gewoon langsfietste. Niet iedereen zal onze grapjes hebben gewaardeerd, maar dan moesten ze maar opletten; wij hadden er veel schik om.

Echt dauwtrappen, in de zin van heel vroeg opstaan en door gras dat nog nat is van de dauw lopen, hebben we nooit gedaan. Pas op latere leeftijd kwam ik er achter dat dauwtrappen beslist niet in heel Nederland bekend is. Nu ik in de provincie ten westen van de onze werk, wens ik mijn collega’s de dag voor Hemelvaart altijd veel plezier bij het dauwtrappen. Leuk om te constateren dat de meerderheid werkelijk geen idee heeft waar ik het over heb, hetgeen je bij een rasechte Gelderlander beslist niet zal overkomen. Alhoewel dauwtrappen niet alleen binnen Gelderland wordt gedaan, hebben wij hiermee toch een mooie traditie in onze prachtige provincie.

Auteur: Henk Zegers