Melkboer van Betuw in Arnhem-Zuid

'Na vijf jaar in de binnenstad van Arnhem gewoond en gewerkt te hebben als zelfstandig ondernemer, verhuisden wij in 1954 met drie kleine kinderen naar Arnhem-Zuid. Daar hadden de kinderen de ruimte.

In Arnhem-Zuid ging mijn man aan de slag als een van de eersten melkboeren. De wijk waar mijn man van deur tot deur melk, boter, eieren en kaas rondbracht bestond uit de Veldbloemenlaan, de Dotterstraat, de Pinksterbloemstraat , de Boterbloemstraat en een deel van de Huissensestraat. We huurden aan de Zuringstraat een ruimte als spoellokaal. Mijn man was altijd druk met zijn werk. Om zeven uur ' s ochtends vertrok hij en om drie uur 's middags was hij weer thuis. Na het rondbrengen van de melk moest er thuis ook nog van alles gebeuren: flessen sorteren, schoonmaken  en alles weer in de ijzeren kratten zetten. De kinderen gingen op vrijdagmiddag en zaterdag vaak mee met de kar. Op de zondag hield mijn man de boekhouding bij.

Mijn man had een aantal vaste klanten waar hij altijd een kopje koffie kreeg en in de koude winterdagen een kopje soep. Hij was geliefd in de wijk. Hij maakte een praatje met de mensen en hielp oude mensen met het buitenzetten van het vuilnis. De eerste kar van mijn man in Arnhem-Zuid was een karretje met een motor. Mijn man zat dan op het kistje met de boter en bestuurde de wagen. Later kwam de wijk Vredenburg bij zijn werkgebied en reed hij rond in een volkswagenbus die geïsoleerd was.

Na tien jaar gewoond te hebben aan de Wederikstraat, zijn we naar de nieuwbouw aan de Huissenstraat verhuisd en huurden we achter ons huis twee garages. Deze dienden als spoellokaal met gladde vloeren, een koelkast en haken om de bussen aan te hangen. Ik werkte mee in het spoellokaal en hielp bij het tillen van de lichte spullen op de kar. Later werd het verplicht zelf een koelcel te hebben. In de winter stonden de melkbussen en -flessen al om vijf uur 's ochtends aan de straat. Ze mochten natuurlijk niet bevriezen want dan konden ze springen. We moesten dan het bed uit, soms door de sneeuw, om de containers in de koelcel te zetten, dat herinner ik me nog goed.

In 1980 nam hij afscheid van zijn werk als melkman. Met het afscheid hadden onze zeven kinderen een groot laken met de tekst 'de laatste melkrit' aan de volkswagenbus bevestigd en zo bracht hij voor de laatste keer de melk rond in de buurten. Een groep klanten van mijn man hadden daarna een afscheidsreceptie voor hem georganiseerd in een zaal. Van doppen van melkflessen waren slingers gemaakt en hij kreeg als cadeau een melkfles met zilveren guldens, een mooi dankgebaar.'

Mevrouw van Betuw