Tante Willy 'eat the piepers'

Militairen in Nijmegen

"Willy, was aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, ongeveer veertien jaar oud. Zij is één van de oudste uit een gezin van dertien kinderen. Ze had twee oudere zussen, maar onder haar zat nog heel wat jong grut in huis. Het gezin woonde destijds, met zijn allen, in de Van Berchenstraat, midden in het centrum van Nijmegen, in een rijtjeshuis. Ik herinner me dat huis als een groot, wit geverfd, statig herenhuis, met zo’n mooi knus portiekje en stenen trapje. In die tijd waren er in het centrum van Nijmegen veel militairen, Engels sprekende militairen. Willy vond die militairen geweldig stoer en was behoorlijk onder de indruk van hun statige tenues.

In gesprek met een Engelse militair

Op een middag trok ze de stoute schoenen aan en begaf ze zich naar buiten met het idee om met zo’n militair in contact te komen. Een knappe jonge militair, hij moet zo begin twintig zijn geweest, trok haar aandacht. Ze stapte kordaat op hem af. Hello, begroette ze hem in haar beste Engels. Hij begroette haar terug en keek haar geïnteresseerd aan. How are you doing?, vervolgde hij vriendelijk het gesprek. Willy was nog niet heel erg goed in de Engelse taal. In het Engels praten vond ze best moeilijk, maar ze verstond hem toch goed. Good!, antwoordde ze dan ook trots. Do you live here?, vroeg de militair vervolgens. Yes!, zegt Willy, steeds blijer en opgewonden met de aandacht van de knappe jongeman.

A lot of people

De knappe jongeman daarentegen was niet zozeer geïnteresseerd in tante Willy, zo bleek al snel uit het vervolg van het gesprek. De veertienjarige kwam hem duidelijk toch iets te jong over. Do you have sisters?, vroeg de militair vervolgens. Sisters?, vroeg mijn tante daarop. Oh, yes!, die had ze wel. Older sisters?, vroeg de militair benieuwd. Ze begreep het woord 'older' wel, 'oudere' zusters bedoelde hij. Tja, die had ze inderdaad wel, maar niet zo héél veel ouder én het merendeel van haar zussen was toch een behoorlijk stuk jonger. Bang, dat ze misschien de aandacht van de jongeman zou verliezen, als ze toegaf meer jongere broers en zusters te hebben, zei ze: Yes, lot’s of sisters!. Hiermee was de aandacht van de militair volledig en hij vroeg geïnteresseerd verder: Are you with a lot of people at home?.

We have piepers

Nu werd het Engels voor tante Willy toch wat moelijker te verstaan. En ze herhaalde hem: Pieper?. Yes, peoples!, bevestigde de militair. Oh, 'piepers', dacht Willy te begrijpen en ze antwoordde: Yes, we have piepers!. Want piepers, zo werden aardappelen toen genoemd. Daar hadden ze er nog wel wat van, die lagen in de kelder in hun grote herenhuis. Lot’s of piepers!, zei Willy trots: In the basement!. In the basement?, vroeg de militair verbaasd, die zich natuurlijk afvroeg waarom er 'a lot of peoples', veel mensen, bij dat jonge meisje in de kelder zaten. Yes, yes!, antwoordde Willy weer, nog steeds blij in gesprek met de jongeman: We eat the piepers! en ze maakte daarbij met haar vinger een beweging naar haar mond, alsof ze er lekker van kon smikkelen. De jonge militair trok een beetje wit weg, draaide zich om en liep weg."

Ik vond het altijd een prachtig verhaal. Een beetje humor uit die pittige tijd én wat moet die arme militair wel niet gedacht hebben. Vele jaren later is mijn tante wel wéér gevallen voor zo’n stoer statig militair teneu en is ze getrouwd met mijn ome Joop. Een stoere zeebonk, met ook veel humor.

Dit verhaal is ingestuurd door Marion van Espelo-Gieben in het kader van het project ‘WO2-verhaal gezocht’. Lees de andere ingestuurde oorlogsverhalen in de special 'Getuigen van de Oorlog'.

Rechten

Marion van Espelo - Gieben, CC-BY-NC