Werken in de zuivelfabriek

Hoe ging dat er zo'n vijftig jaar geleden aan toe?

Wim Teerink (1939) woont buiten Halle op een oude boerderij. Hij barst van de verhalen over de periode dat hij werkte voor Zuivelfabriek Erica in Zelhem en de tijd dat hij zelfstandig venter was. Hij is een makkelijk prater. Die eigenschap is hem altijd goed van pas gekomen, want contact leggen met klanten was cruciaal.

"Deze week is het 48 jaar geleden dat ik ben begonnen bij Erica. Ik was melkrijder en melkventer.

Met paard en wagen

We gingen ’s morgens met paard en wagen om half zeven weg tot een uur of tien, half elf. Er waren hier grote boeren. Als je tien boeren had, dan had je de wagen vol met melkbussen. Dertig liter in een bus. Ik haalde de melk op in melkbussen. Die bracht ik naar de fabriek en die moest je in het begin zelf afladen. Later kon je ze zo op de lopende band zetten.

Terug naar de boer

Er werd soms karnemelk, ondermelk of wei in de bussen terug gedaan. De roomboter, Erica heette die, werd ook terug gebracht naar de boeren. Erica betekent heidebloempje, hè?

Onder de mensen

Arendsen, de directeur van de fabriek, zei eens: ‘Je kunt wel voor halve dagen op de “botterfabriek” komen.’ Dat heb ik gedaan. Ik kwam op de melkontvangst. Dat was een kabaal met die lopende band! Die bussen moest je dan altijd weer schoon spuiten. Ik vond daar niet veel aan. Dat heb ik veertien dagen gedaan. Toen zei Arendsen: ‘We moeten eigenlijk nog iemand hebben om een paar uurtjes te venten en andere venters losse melk na te brengen. Is dat niet wat voor jou?’ Dat leek me wel wat. Buiten, onder de mensen. Dat vond ik leuk.

Het bleef melkboer

Na zo’n vier jaar, in 1980 ben ik voor mezelf begonnen met venten. Achteraf denk je: ik had het veel eerder moeten doen. Toen waren de tijden nog goed. Je verkocht een hoop melk en kaas. Ja, de eerste jaren was het goed verdienen. Ik heb er nooit spijt van gehad, ook al was het hard werken. In Lichtevoorde stond op een dag een tweedehands winkelwagentje. Dat hebben we gekocht. Toen verkochten we van alles: bier, wijn, koffiemelk en veel kaas. Nou heeft een winkelwagen meer levensmiddelen, maar het bleef ‘melkboer’. Dat heb ik zowat veertig jaar gedaan. Tien jaar geleden ben ik gestopt. Maar mijn zoon, die doet het nog!”

Dit verhaal is onderdeel van het oral history project Gemaakt in Gelderland. Oral history is een interviewmethode die de herinneringen van mensen vastlegt. Margreet Gründemann heeft het verhaal van Wim Teerink opgetekend voor Museum Smedekinck.