Een kijkje achter de schermen bij het Tielse Fruitcorso

Wiebe en Sjaan van Es doen hun verhaal

Fruitcorso Tiel, 2018

Sinds de jaren zestig bestaat het corso, dat jaarlijks wordt gehouden in Tiel. Een aantal dorpen maakt dan een praalwagen met zaden en fruit. De optocht werd jarenlang op de tweede zaterdag van september gehouden. Dit jaar vindt het corso voor het eerst plaats op de derde zaterdag van september. Sinds 1969 doet ook Lienden-Ommeren mee met een wagen.

Wij, Wiebe en Sjaan van Es, zijn sinds 1972 actief betrokken. Dit jaarlijkse evenement hoort bij ons leven. Ik zit al jaren in het bestuur en organiseer een groot deel van het corso. Een hoogtepunt voor ons was de presentatie van het corso die wij mochten verzorgen voor het 50-jarig huwelijk van Koningin Juliana en Prins Bernhard in 1987. Wij hebben toen een presentatie gemaakt die tentoongesteld werd in de paleistuinen van Soestdijk. Daarna stond deze presentatie nog enkele maanden in het Openluchtmuseum in Arnhem.

De bouw van een groot project

In januari en februari beginnen de lassers met de bouw. Rond mei starten wij met het papier-maché. Vele telefoonboeken worden dan doormidden gesneden, besmeerd met behangplaksel en vervolgens op de wagen geplakt. Daarna volgt het inschilderen en beginnen we met het plakken van de zaden. Een grote groep mensen is ook altijd bezig met het uitzoeken, schoonmaken en voorlijmen van de producten.

In de laatste twee weken zijn we druk bezig met het verse fruit. De laatste zaterdag vóór het corso trekken een aantal mensen eropuit om allerlei materialen in de natuur te plukken. Dit kost niets en de vondsten zijn vaak prachtig, wat we ook merken aan de reacties van het publiek. De verschillende soorten fruit bestaan onder andere uit lijsterbessen, mispels, rozebottels en vlierbessen. Mijn man en ik gaan echt niet op vakantie in augustus, want we willen de corsoweken niet missen en denken dat ze ons ook niet kunnen missen.

Een jaarlijkse routine

Het corso hoort bij ons leven, net zoals het normaal is dat je elke ochtend ontbijt. Ook onze kinderen zijn ermee opgegroeid en weten dat we in de laatste weken bijna in de schuur wonen. Ze zijn trouwens zelf ook actief, net als hun partners, die wij er ook mee hebben besmet. Zelfs onze kleinkinderen zijn al enthousiast. Zij komen vaak naar de schuur, kruipen onder de wagen om zaadjes te zoeken en gaan daarmee aan de slag. Ze maken plakwerkjes op een stuk schuimrubber of een tekening. Die werkjes moeten dan mee naar huis, met als gevolg dat de hele slaapkamer onder het zaad en de boontjes ligt. Dat herken ik nog van vroeger.

We hebben meegemaakt dat we eerste prijzen wonnen, maar ook dat we als laatste eindigden. Het is leuk om hoog te eindigen, maar dat is voor ons niet het belangrijkste. Het mooiste van het corso vind ik de sociale contacten. Het is heel bijzonder dat je met zo’n grote groep mensen – jong en oud, allemaal verschillend – avond aan avond in de schuur zit en samen iets moois kunt maken. Ik kan niet precies uitleggen wat het zo bijzonder maakt. Het is een grote inspanning, maar ook ontspanning. Laten we het maar een verslaving noemen.