De eerste Brug over de Waal

“Rutger, blijf maar bij ons overnachten”, zei zijn beste vriend Albert, “het is donker, het waait en de Waal is onrustig vannacht. De brug is nu te gevaarlijk.” “Nee, mijn zus verwacht me, ik ben er zo overheen.” Rutger woonde met zijn zuster Laurentia aan de overkant in het kasteel Bat-Ouwe-Zathe aan de Waal, vlak bij Nijmegen.

Rutger dreef zijn paard op de rammelende planken. De wind zette aan, golven beukten tegen de pijlers en ineens weigerde het paard nog een stap te doen. Rutger, die de ogen van zijn vrienden in zijn rug voelde, sloeg zijn paard met de zweep op de flanken. Het paard steigerde, verloor het evenwicht en stortte met zijn berijder in het bruisende water. Ze dreven snel weg en Rutger spoelde enkele dagen later dood aan.

Laurentia was ontroostbaar. Na een jaar van rouw zei haar voogd oom Everhard: “Laurentia, lieverd, zoek een man, een mooie, verstandige met geld en macht." “Dat is prima oom, maar de ridder moet net zo dapper zijn als mijn broer Rutger en daarom eis ik van hem dat hij bij maanlicht over de houten Waal brug rijdt”. De lijst trouwlustigen was enorm. De eerste die Laurentia koos was jonker Hendrik van Druten tot Puiflijk.

Aan de Lentse oever werd op een hoorn geblazen. Laurentia stond op de slottoren van haar kasteel. Kalm stapte het paard van Hendrik de brug op, terwijl beneden het water klotste. Op de plek waar Rutger was neergestort begon het paard te snuiven. “Toe maar jongen, voorwaarts!” Het paard bleef waar het was. Hendrik gaf een tik met de zweep en… Met een flinke sprong zijwaarts stortten paard en ruiter van de brug.

Nieuwe liefhebbers meldden zich. De meesten stapten bijtijds af en de rest verdween in de verraderlijke golven van de Waal.

“Ik wacht net zo lang tot een dappere vent me van de trans plukt” mopperde Laurentia. “Al word ik een oude vrijster.”

Zo lang hoefde ze niet te wachten. Er kwam een boodschapper van de Lentse kant. "Morgen komt mijn Meester over de brug naar Bat-Ouwe-Zathe en hij nodigt u uit hier getuige van te zijn.”

De volgende avond stond Laurentia op de toren en keek gespannen toe. De hoorn schalde en de rit begon. Het toegestroomde volk hield de adem in. Het paard had de planken bereikt. Maar wat stapte het rustig! Alsof het kinderspel was, liep het paard over de brug. Het volk juichte! En.. de ridder begaf zich naar de burcht.

Laurentia verwelkomde hem en zag tot haar schrik dat hij oud en grijs was, “Vrouwe! volgens afspraak beschik ik over uw hand en have en ik eis dat u deze belofte nakomt.” Wat kon ze anders dan hem haar hand reiken. “Niet voor mezelf heb ik de rit gemaakt. Voor deze jongeman, mijn trouwe schildknaap.” Laurentia keek naar de onbenullige knaap en slikte.. Nee hè!

Toch stond ze een week later voor het altaar met de sullige knecht. “Excuseer, ik moet nog even weg” zei de knaap. Even later klonken er voetstappen en hoorde ze de gasten mompelen. Naast haar stond de oude ridder. Hij lachte, deed zijn mantel uit, rechtte zijn rug en trok een pruik van zijn hoofd. Het was.. Hendrik van Druten tot Puiflijk!

Hendrik had de val van de brug overleefd en in het geheim geoefend op een identieke gammele brug. Bij nacht en ontij, had hij zijn paard honderden keren over de brug geleid.

“Trouw met mij en niet met hem. Het was een test, je hebt je woord gehouden, maar trouw nu met mij” en zij reikte hem haar hand.

Beluister ook het fragment waarin Gery Groot Zwaaftink dit verhaal vertelt, op onze website.