Ongelukkig geslacht

Van later tijd

De laatste jaren zijn ook de materiële resten uit recente perioden, zo ongeveer van na 1700, steeds meer onderwerp van studie. Wat vaak de aandacht trekt, is het archeologisch onderzoek van menselijke resten, ook recente, al wordt de 'archeologische leeftijdsgrens' daar wat eerder gelegd om redenen van piëteit. Maar graven van vóór 1800 worden tegenwoordig opgegraven en de inhoud wordt onderzocht, om zo meer te weten te komen van de levensloop en gezondheid van vroegere generaties.

Droevig verlies

Dit koperen plaatje komt uit de grafkelder van de adellijke familie Pieck, een van oorsprong Duits geslacht dat sinds de veertiende eeuw in het Betuwse Beesd woonde. Willem Hendrik Pieck, een man die tal van hoge posities bekleedde in de Nederlandse Republiek van de achttiende eeuw, kreeg in 1737 een zoontje, Jacob Cornelis Carl. Het jongetje werd niet oud, een lot dat in die tijd kinderen uit alle maatschappelijke standen trof. Nog vóór zijn zesde verjaardag stierf hij in Den Haag, waar zijn vader een huis had. Het kind werd begraven in het familiegraf in Zoelen. Een niet erg geletterde ambachtsman graveerde zijn naam in een koperen plaatje, dat in of op de kist werd gelegd: 'Jacob Cornelis Carl Baron Bieck, gebore den 30 decemb 1737 gestorwen in Den Haag den 19 augustus 1743'. 
Jacobs begrafenis was het begin van het einde van dit oude geslacht. Zijn moeder stierf in 1759, 45 jaar oud, zijn vader in 1762, op 64-jarige leeftijd. Nog één Pieck was toen nog in leven: Jacobs één jaar oudere broer Anne Frans. Hij had een veelbelovende carrière tot hij in financiële problemen kwam, zijn ambten verkocht en op een schip naar Indië stapte. Hij kwam daar nooit aan. In 1775 maakte een schipbreuk een eind aan het leven van de laatste vertegenwoordiger van het geslacht Pieck.

Rechten

Evert van Ginkel