Mimi Günther: wie kent haar niet?

De politieke carrière van een vrouw in de Betuwe

Vanwege de oorlog is Mimi in Geldrop geboren maar ze is een echte Opheusdense. Ze groeide op in een warm gezin met twee broers, volgde de huishoudschool en ging in de detailhandel werken. Ze trouwde in 1965 en bleef werken totdat haar zoon werd geboren. Mimi was actief in het verenigingsleven en toen haar zoon naar school ging, ging Mimi in het bestuur van de school. Vervolgens werd ze bestuurslid van de woningstichting en uiteindelijk kwam ze in de gemeentepolitiek terecht. Mimi vertelt over haar ervaringen.

Politiek actief

“Begin jaren tachtig werd ik politiek actief. Ik kwam direct op de kandidatenlijst van Gemeentebelangen die al twee vrouwen in de gemeenteraad had. Eerst mocht ik in de keuken kijken en via commissies kwam ik steeds hoger op de lijst. Na de herindeling kwam ik in de gemeenteraad en dat heb ik bijna zeventien jaar volgehouden. Gemeentebelangen had de bijnaam ‘De Vrouwenpartij’. Het waren niet allemaal vrouwen maar wel weinig mannen. De positie van de vrouw is in al die jaren niet zoveel veranderd. Er zitten nu maar drie vrouwen in de raad van negentien zetels.”

Mannenbolwerk

“Als vrouw in de politiek moet je je vrouwtje staan. Je wordt geaccepteerd om je inbreng. Ik heb nooit mijn positie hoeven te bevechten, maar als het moest, was ik wel pittig. Vrouwen zitten anders in de politiek dan mannen. Mannen zijn meer haantjes. Ze willen besturen op hoofdlijnen en grote dingen doen. Zij vinden een losse stoeptegel niet belangrijk, maar mensen hebben daar wel last van. Vrouwen praten meer met mensen, luisteren naar mensen en willen mensen helpen.

Om in het vak te komen - want dat is het - hadden we cursussen gevolgd, als enige twee uit de raad. Als er geld uitgegeven moest worden, vroegen wij eerst of het wel nodig was. Dat hadden we zo geleerd en ik was ook wel van de hand op de knip. Daar deden anderen weleens smalend over, maar ik zat daar voor de mensen die op mij gestemd hadden. Ik heb vaak en goed kunnen samenwerken met de SGP, ook al mogen hun vrouwen niet in de politiek.”

Je doet het voor de mensen

“Je gaat de politiek in, omdat je met de mensen begaan bent. Je wilt voor hen iets goeds bereiken. Als ik naar de supermarkt ging kwam ik tweeënhalf uur later terug want iedereen had wel iets. Of mensen kwamen bij mij aan huis want ze kenden mij als één van hen. Ik stond graag voor alle mensen klaar. Het is bijzonder als je iemand kunt helpen.

Door het raadslidmaatschap ben ik gegroeid in mijn persoonlijkheid. Het heeft mij gesterkt. Zoveel gezien en meegemaakt! Zoals de opening van het nieuwe gemeentehuis en de uitwisselingen met onze Poolse zusterstad.

De coronatijd was erg zwaar. We gingen digitaal vergaderen maar je miste de contacten. Bij een drankje na de raadsvergadering kwam je tot elkaar en werden er afspraken gemaakt. Dat viel weg.

Ik heb nooit lid willen worden van een landelijke partij. Als Gemeentebelangen bepaal je zelf de richting die jij denkt dat het beste is voor jouw gemeente. Mooi dat ik daarvoor ook een lintje kreeg.”

Het dorp verandert

“Met 25.000 inwoners is het dorpse verdwenen en er wordt nog steeds bijgebouwd. Door de scholen en kerken heeft deze gemeente een aanzuigende werking, vooral op mensen van reformatorische huize. Dat is van grote invloed geweest. Alles waar zij zich aan stoorden, is weg. Valt 4 mei op zondag, dan is er geen dodenherdenking. Dat stuit mij tegen de borst. Met koningsdag is er ’s avonds geen feest meer in de grote tent op het voetbalveld. Ook de muziekvereniging is weg. Een dorp zonder muziekvereniging, daar is de ziel uit hoor. De jeugd heeft er ook geen behoefte meer aan, want de telefoon zit aan hun hand vastgeplakt. Wat ik heel erg vind, is dat er zoveel vernield wordt door de jeugd. Er komt niet één groep van goeiigheid uit bovendrijven. Er is ook geen handhaving. De boa’s rijden een rondje met de auto maar dan zien ze niets en ’s avonds zijn ze vrij.”

Persoonlijk

“Raadswerk kost veel tijd. Mijn man vond het fantastisch! Hij heeft na de LTS nog veel studies gedaan en hij zei: ‘Jij hebt toen achter mij gestaan en nu sta ik achter jou.’ Ik heb nooit afgewassen want hij deed het meeste werk in huis. Het was heftig om te stoppen want je laat wel iets achter, maar het is mooi geweest.”

Terugkijken

“Ik volg de raadsvergaderingen nog steeds. Thuis op de tv, want ik mag toch niet meer meepraten. Ik kan goed terugkijken op de dingen die ik gedaan heb. Ik heb me 100 procent ingezet en ik had het nu niet anders of beter gedaan. Als het kon, zou ik het zo weer doen. Ik hoop dat vrouwen die dit lezen denken: gemeentepolitiek, dat is misschien toch wel leuk om te doen.”