‘Het eerste jaar heb ik mijn mond dicht gehouden’

Ieder kind een huis

“Mijn vader was postbode en mijn moeder huisvrouw. Ze hebben in de eerste twee of drie jaar van hun trouwen ingewoond bij een broer van mijn vader. Daar is mijn oudste broer geboren. Ik ben de tweede. Na mij kwamen er nog twee zussen, toen een broer, en toen weer twee zussen. Dus zeven kinderen. Na drie jaar konden ze het huis dat mijn opa voor hen gekocht had betrekken. 

De buurt was heel opmerkelijk, want mijn opa was een spoorwegarbeider met een gezin van ik geloof zestien kinderen, waarvan er dertien in leven bleven. Als hij de kans zag, kocht hij voor een kind dat daaraan toe was een huis. Dat deed hij daar in de buurt. Dus mijn opa en opoe woonden daar, daarnaast woonden ome Henk en tante Aal. Aan de andere kant ernaast woonden ome Willem en tante Jans, daarnaast woonden mijn vader en moeder. Daarachter, in de Beitelweg, woonden ome Dirk en tante Teun, en aan de overkant van de weg woonden ome Henk en tante Jansje. En iets verderop was een kruidenierszaak, op het hoekje van de Stenenkamerseweg, en daar woonden tante Wim en ome Jan Teunissen. Dus het was een hele familiehoek, en in die omgeving ben ik opgegroeid.

Ik heb echt een hele mooie jeugd gehad daar. Je kent iedereen, het was rustig, er waren volop neefjes en nichtjes natuurlijk. Het waren allemaal grote gezinnen. Ik geloof dat toen mijn opoe Grift overleed, ze 86 kleinkinderen had.

Puttens praoten

In die tijd hoefde je nog niet naar de kleuterschool, dus ik ben de eerste zes jaar van mijn leven gewoon thuis geweest. In de eerste klas, wat nu groep drie is, maakte ik voor het eerst kennis met de basisschool. Juffrouw Van den Brink was mijn eerste onderwijzeres. Ik herinner me dat dat een lief mens was. Ik ben in de tijd naar school gegaan dat de klompenhokjes nog naast de deur stonden. Een kist met allemaal vakjes, daar konden je klompen in. Je kon er gewoon met je Puttense dialect prima terecht. Iedereen praatte Puttens. Het was heel vreemd als er een jongetje of meisje in de klas kwam dat Algemeen Beschaafd Nederlands sprak, want dat was eigenlijk het buitenbeentje.

Later werd het anders toen ik op de MTS in Apeldoorn zat. Op de ULO in Putten kon ik me nog redelijk redden met Puttens, en als het nodig was probeerde ik ABN te spreken. Maar daar kwam ik in Apeldoorn niet meer mee weg. Het eerste jaar heb ik mijn mond dicht gehouden. Je schaamde je ervoor dat je geen ABN sprak. Maar goed, dat is aardig overgegaan. Maar als ik aan de uitspraak hoor dat je hier uit de omgeving komt, dan spreek ik direct plat. Dat is je moedertaal en daar val je direct in terug. 

Met de handen werken

Ik ben naar de ULO in Putten gegaan. Toen ik daar van af kwam, wist ik eigenlijk nog steeds niet wat ik wilde worden. Om ergens te gaan werken met mijn ULO-diploma, een kantoorbaantje, dat zag ik niet zitten. Ik ben toen mijn neef achterna gegaan, met wie ik mijn hele jeugd heb gespeeld en de lagere school heb doorlopen. Toen ik naar de ULO ging, ging hij naar de LTS in Nijkerk. Ik had wel eens bij hem in de boeken zitten kijken, en toen dacht ik nou, ik ga maar weer met Johan mee, eens kijken of bouwkunde wat voor mij is. Zo ben ik bouwkunde gaan studeren. Daarin ook werkzaam geweest, ook op kantoor, met begroten en tekenen. Toen bleek dat ik echt een buitenmens ben en het absoluut niet naar mijn zin had als ik binnen moest werken. Ik ben er achter gekomen, eigenlijk via de praktijk van een aannemersbedrijf in Harderwijk waar ik een paar jaar gewerkt heb, dat ik werken met mijn handen het allerleukste vond om te doen. Ik ben daarom keukenmonteur geworden. Als je werken met je handen leuk vindt moet je keukenmonteur worden, want daar zit alles in. Complete verbouwingen, met elektriciteit, water en gas, timmeren.

Voor Verhaal van Putten vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in Putten. Dit verhaal over Co Grift is geschreven door Ammy Langenbach, op basis van een oral history-interview, afgenomen door Lian van der Zon in juli 2018.