Ontmoetingen bij de Onze Lieve Vrouw van de Bloeiende Betuwe kapel

De processie

“Ik ben geboren in 1946 en mijn eerste herinneringen aan de kapel zijn dat je als katholiek meisje werd verzocht in de processie mee te lopen nadat je de eerste communie gedaan had. Dan hoorde je bij de bruidjes. Op die bewuste zondag, op moederdag, kwamen alle meisjes op school in hun bruidjesjurk (communiejurk) waar moeder heel veel werk aan had gehad. Dat was heel spannend en je kreeg weer eens die mooie witte jurk aan. Er was ook altijd muziek en ook andere groepen. Katholieke meisjesgroepen, wat nu scouting is, en de leden van de Vincentiusvereniging, die mensen in nood hielpen.”

“Het was een heel eind lopen en ik denk dat bijna iedereen wel meeging. Ik denk bijna iedereen die gewoon lopen kon, tenminste toen ik klein was, in de jaren vijftig. Onderweg werd er gebeden en gezongen. De pastoor liep de hele weg met de monstrans in zijn handen, onder een baldakijn. Met misdienaars. Ik herinner mij vooral, dat je met de hele groep ging, allemaal bruidjes, en meestal was het mooi weer, maar dat het vooral lang duurde! Het begon met een dienst in de kerk en daar ter plekke werd ook nog een dienst gedaan. En daarna ging iedereen gewoon naar huis. Wij waren nog klein maar wij moesten altijd te voet naar huis. Er was ook een bus maar wij mochten nooit mee. We waren jong genoeg om dat eind weer terug te lopen en dat vonden we niet zo fijn! Maar op een bepaald moment dan past die jurk ook niet meer. En dan houdt het op want je hebt geen andere. Het hield gewoon op als die jurk niet meer paste. Nu is dat niet, echt een processie daar naartoe. Maar nu is het veel meer dat mensen uit zichzelf daar heen gaan. En dat is best wel veel. Er zijn eigenlijk altijd mensen.”

Oorlog

“Het had ook met de oorlog te maken vertelden ze toen maar hoe het precies in elkaar zat, nou dat wisten we niet. Mijn ouders die moesten na de luchtlandingen in september evacueren met twee kleine kindjes. Dat heeft wel diepe indruk gemaakt. Ik ben net na de oorlog geboren dus dat leefde nog heel erg bij veel mensen, dat kregen wij wel te horen. Dat het heel erg geweest was. In de oorlogsjaren heeft de kapelaan een dagboek bijgehouden, een paar jaar geleden is dat als boek uitgegeven. Hij heeft daar op die plek alle verwoestingen en gesneuvelde militairen gezien. Hij heeft er zeker mede voor gezorgd dat de kapel daar gekomen is.”

Afspraakjes

“In de jaren dat ik wat ouder werd en de vriendjes kwamen in beeld was de kapel, niet zozeer voor mij dat moet ik erbij zeggen, een plek om afspraakjes te maken. Dat was wel leuk. Want het was natuurlijk ook een heel rustig stuk waar je zowel vanuit Huissen als vanuit Bemmel naartoe kon fietsen. Het was echt voor de jongeren een plek om stiekeme afspraakjes te maken en je stond dan nog droog hè. Ik ben wel eens mee geweest met iemand die daar met haar stiekeme vriendje had afgesproken. En ik heb daar heel veel kou geleden maar ik had daar verder niks!”

Onderhoud

De heer K. is tot aan zijn dood in 1986 beheerder van de kapel geweest en op zijn verzoek heeft zijn nicht K. de taak van hem overgenomen. Ook zij is overleden en nu wordt de kapel verzorgd door mevrouw V. “Hij woonde daar in de buurt. Daar stonden maar een paar huizen en daar woonde hij en zijn huis is ook helemaal vernield toen. Hij was met de kapelaan op

pad om dat allemaal te bekijken en zo dus op die manier erbij betrokken geraakt. Zij (mevrouw V.) gaat praktisch elke dag door weer en wind er naartoe. Zij woont hier in het dorp dus het is een heel eind fietsen elke dag. Maar het wordt weer heel goed verzorgd.”

Onze Lieve Vrouw van de Bloeiende Betuwe

“En de Bloeiende Betuwe dat was natuurlijk hier, vroeger. Want wat ik mij als kind herinner was het echt overal om mij heen, appelboomgaarden, kersen, heel veel fruit. In die tijd was het schitterend hier in de Betuwe met al het fruit. Dus ik denk dat het om die reden zo genoemd is. Omdat het echt op die plek goed past.”

“Nog steeds wordt de kapel heel druk bezocht. De mensen die gaan een eindje fietsen maar ook bij de kapel aan. Maar er zijn ook mensen die speciaal naar de kapel toe gaan voor een ogenblik van bezinning, of een gebedje, een kaarsje en daar toch echt een rustpunt vinden.”

In Bemmel is een stichting die er voor zorgt dat veteranen uitgenodigd worden voor herdenkingen. “Dat zijn ook niet meer de jongste dus dat zal binnenkort ook weer eens ophouden. Daarom is het toch wel goed dat het blijft.”

Rechten

Els Rensink, Erfgoed Gelderland, CC-BY-SA