De bevrijding van Velp

Ik was bijna 9 jaar en woonde op de Kerkallee nummer 97 met daarachter de smederij van mijn vader. De avond voordat wij werden bevrijd barstte er een geweldig bombardement los zodat verscheidene kinderen die op straat speelden werden geraakt door granaatscherven. Zo plotseling begon dat bombardement. Wij sliepen die nacht in de gewelfde kelder met onze buren, de familie Hagen, toen oom Han binnen strompelde met een gewond been. Alle lakens die we hadden moesten we gebruiken om zijn been te verbinden en om erdoor adem te halen. Toen ome Han de kelder binnenkwam, zei hij dat we ons huis uit moesten, omdat het hele huis in brand stond, ook hun huis. Allemaal zijn we naar de overkant gegaan. We moesten tussen de door de Duitsers tegen elkaar omgezaagde lindebomen door lopen, waartussen boobytraps waren gelegd. Het is mij nog steeds een raadsel hoe wij daar ongedeerd doorheen zijn gekomen. Bij de overburen konden wij zien hoe ons huis afbrandde. Dat was voor ons kinderen traumatisch, tot op de dag van nu. Een of twee dagen daarna kwamen de geallieerden niet alleen via de Hoofdstraat en de Ringallee ons bevrijden, maar ook in rijen langs de spoorlijn Arnhem-Zwolle. We waren ondanks alles toch blij, hoewel de puinhopen enorm waren. Ons huis en de daarnaast gelegen smederij waren geheel verwoest. Wij hebben een poos in een barak achter ons verwoeste huis gewoond, later is er een nieuw huis gebouwd.

Rechten

Cor van Rietschoten