Ietje Lentink-Van Drie (1959) groeide op als “keurig gereformeerd meisje” aan de Harderwijkerstraat te Putten. Na het afronden van de mavo ging ze met een aantal meiden uit Putten naar Utrecht voor de Kleuterleidster Opleiding School (KLOS). “Dat was voor mij een echte cultuurshock. Ik voelde me een ongelooflijk provinciaaltje.”
“Als je zei dat je uit Putten kwam, dan waren er meewarige reacties van medestudentes: ‘O, uit Putten, dan ben je zeker wel streng opgevoed?’ ‘Maar ze ziet er toch wel normaal uit’, zeiden ze. Dus wat dat betreft was ik wel met mijn tijd meegegaan, maar het leek wel of wij in Putten heel erg achterliepen.
Ik ging niet op kamers, dat lukte toen al niet, net als nu. Het is ook prima te doen met de trein. We hadden wel lol, want soms stapten er in Amersfoort jonge militairen in. Natuurlijk kwamen die jongens bij ons in de coupé. Dan gingen ze zich een beetje uitsloven en hun lesje marcheren voordoen. Toen dachten wij: Wij kunnen ook een kunstje! We pakten onze blokfluiten uit onze tas en gingen kinderliedjes fluiten, terwijl zij marcheerden.
Je had allemaal van die hippie-leraren. Die hadden lange haren, baarden, van die ronde brilletjes, spijkerbroeken en gympen waar ze bloemetjes op getekend hadden. En ook heel bijzonder: In Utrecht waren vrouwelijke docenten. Dat waren heel moderne vrouwen. Vaak waren zij al getrouwd, woonden samen en hadden kinderen. Dat was voor ons een eye opener, want wij hadden in onze omgeving geen hoogopgeleide vrouwen.
Ik ben feminist geworden in die tijd, want we dachten: Zo kan het ook. Ik ben niet zelf de barricades opgegaan. Wel heb ik een steentje bijgedragen aan het openen van een kinderopvang in Nijkerk. Ik ben daar in het bestuur gegaan van kinderdagverblijf Duimelotje, dat was net opgericht. Putten was daar nog niet rijp voor. Niet zo heel veel later kwam er wel een opvang, maar dat was meer in het stadium van de peuterspeelzaal.
Ik ben in 1982 getrouwd en iedereen vroeg na vier jaar: ‘Komt er nu nog geen kind?’ Maar een combinatie gezin en werk was toen eigenlijk helemaal niet mogelijk, want ik stond voor de klas. Ik ben in 1979, 1980 van de kleuterkweek afgekomen en toen was daar de grote jeugdwerkloosheid. Er was totaal geen werk voor ons. Toen ik na een half jaar een baan voor de klas kreeg, heb ik die als een pitbull vastgehouden. Het was toen: óf je werkt als getrouwde vrouw, óf je stopt helemaal.
Maar als juf zijnde gaat er toch iets knagen. Toen we zestien jaar getrouwd waren kon je inmiddels pinnen. Er was een magnetron, er was kinderopvang, de winkels gingen langer open. We zijn toen – ik was al 38 – nog aan een kind begonnen, omdat het eindelijk mogelijk was in Putten om dat te combineren met werk. Kun je nagaan dat in een stad als Utrecht dat al vanaf 1976 mogelijk was en bij ons dus in 1996. Ik heb dus echt op twee tijdslijnen gezeten eigenlijk."
Mijn zoon is nu bijna 21 en die vindt mij soms wel een beetje te veel over dat feminisme doorzeuren. Aan de andere kant, als ik dan zijn vriendinnen zie, dan denk ik: Wat een zelfbewuste vrouwen allemaal, die hebben het nergens meer over. Heerlijk joh. Dat is echt een generatie verder.
Voor Verhaal van Putten vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in Putten. Dit verhaal over Ietje Lentink - Van Drie is geschreven door Huub Vilé, op basis van een oral history-interview, afgenomen door Lian van der Zon in november 2018.
Putten vertelt
Onderwijs
Zij/Hij
1950-2000
2000-nu
Putten
Veluwe
