'Men hoorde bij elkaar'

“Ik heb toen ik jong was nooit geweten wat nou het Veenhuizerveld is of hoe het ontstaan is. Ik heb me daar later pas meer in verdiept. In de negentiende eeuw was het Veenhuizerveld voor een groot gedeelte heidegebied. Dat is toen verdeeld onder arme mensen. Er stonden meer plaggenhutten dan boerderijtjes. Op zo’n perceel ben ik dus geboren. Doordat het van oorsprong over het algemeen armere mensen waren, was de bevolking ook wel eensgezind. Het waren bijna allemaal arbeiders in die tijd. De meeste met een of twee koeien en voor de rest ging men werken. Er waren wel wat boerderijen die groter waren, zoals onder andere die van mijn vader.

Buurtschool met klompenbakken

Als kinderen waren we eensgezind. Het Veenhuizerveld had een eigen school. Het was natuurlijk gewoon een buurtschool, waar alle buurtkinderen naar toe gingen. Wij woonden ruim een kilometer van school. Het was toen nog een zandweg. Wij gingen dus altijd lopen naar school: altijd nog met de klompen aan. In de gang had je allemaal klompenbakken, waar je de klompen moest uittrekken. Ik ben daar met veel plezier naar school gegaan.

Strenge onderwijzers

De onderwijzers waren anders dan nu. Als je straf kreeg, dan werden er echt klappen uitgedeeld. Juffrouw Riezebos kon dat echt goed. Die kon echt klappen uitdelen. Je moest krom staan voor de klas en dan kreeg je met de stok voor je achterste of je kreeg een klap met de stok op je hand. In de derde en de vierde klas kregen we onderwijzer Reitsma en die kon de orde totaal niet handhaven. Het was een puinhoop in de klas. Ik denk dat bijna de hele klas toen een jaar over moest doen, maar dat is niet gebeurd Mijn schoolrapport was zeer bedroevend. In klas vijf en zes bij meester Malenstein zijn mijn prestaties weer behoorlijk opgeschroefd.

Dat was zo

Ik kreeg toen ik twaalf jaar was van de burgemeester twee middagen in de week vrij van school, om thuis te werken op de boerderij. Dat was toen allemaal nog in die opbouwtijd na de oorlog. Toen kregen boerenjongens vrij van school om thuis te werken. Lang is dat gebleven met aardappels rooien en zo. Ik heb altijd met veel plezier thuis gewerkt. Met tien, elf jaar ging je al koeien melken. Dat was zo. Je werkte altijd mee op de boerderij. Eieren uithalen, kippen voeren, dat hoorde gewoon bij het leven. Dat was niet zwaar of lastig, dat was gewoon het leven.

Op de knietjes naast elkaar

Ik ben altijd op de boerderij blijven werken. Tot mijn trouwen heb ik altijd samen met mijn vader gewerkt. Dagen lagen we samen op de knietjes naast elkaar: aardappels rooien, bieten rooien. Ja, koren maaien, hooien, dat hebben we allemaal samen gedaan, altijd. Dus we kennen elkaar heel goed. In 1965 ben ik getrouwd met Annie. Ze kwam bij mij op de boerderij wonen en mijn ouders vertrokken naar een nieuw gebouwd huis aan de Hunnenweg in Voorthuizen. In 1973 zijn we naar Scherpenzeel verhuisd, omdat we daar konden groeien. Het Veenhuizerveld was prettig om te wonen. En ik vond Veenhuizervelders prettige, fijne, goede mensen. Men was er voor elkaar. Men hoorde bij elkaar.”

Voor Verhaal van Putten vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in Putten. Dit verhaal over Dick Geurts is geschreven door Lian van der Zon, op basis van een oral history-interview, afgenomen in oktober 2018.