Muziekkollektief Tiel

Voor 4 gulden een repetitieruimte

“Met z’n drieën, Hans Romijn, Pieter Schoots en ik, vormden we de muziekwerkgroep. We organiseerden open avonden en dan zetten we muziekapparatuur neer. Zo konden jongeren bij elkaar komen en muziekmaken. We hielpen bandjes. We hadden een repetitieruimte gitaarversterkers, een zanginstallatie, drumstel, studioruimte. En een soort service om optredens te regelen. Voor 4 gulden kon je de repetitieruimte huren. Dat was nog wel te doen voor een groepje van vier of vijf jongeren.

Voor een optreden konden ze de geluidinstallatie huren. Wil Snijders had die Opel Blitz, zo’n rood vrachtbusje. Dan was het ‘hup, inladen, waar wil je naar toe?’
Wil was projectleider bij de Spil. Hij is een grote inspiratiebron voor mij geweest. ‘Iedereen is uniek. Je moet mensen niet veroordelen op wie ze zijn, maar beoordelen op hun daden, en tegen niemand een vooroordeel hebben.’ Dat heb ik echt van hém meegekregen.”

Van werkgroep naar stichting

“Eind jaren 70 en begin jaren 80 was de jeugdwerkloosheid enorm. In het jongerencentrum kwamen veel jongeren die weinig kansen hadden. Sommigen liepen doelloos rond. Door met anderen muziek te maken konden ze zich ontwikkelen. Dat sterkt je ook sociaal.

De werkgroep liep goed. We vroegen subsidie aan bij het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Er was daar een pot geld om jeugdwerkloosheid te bestrijden. Daar konden onze loonkosten uit betaald worden. Voor die muziekinstallaties moesten we subsidie aanvragen bij de provincie. Ik geloof dat we 50.000 gulden kregen. Omdat de subsidie alleen aan een rechtspersoon werd uitbetaald, werden we de Stichting Muziekkollektief Tiel. Dat was in 1980. Ik werd projectleider. Hans zorgde voor de geluidsapparatuur. We deden ook theater en daar wist Pieter veel van. We hadden uiteindelijk zelfs een eigen pand in de Kerkstraat.

We gaven ook popcursussen. De Tielse gitarist Corrie van Binsbergen kwam net van het conservatorium en wilde met ons wel een popcursus opzetten. Ik heb het sollicitatiegesprek met haar gedaan. Ze is het niet geworden. Ze is een geweldig gitarist, maar ze paste niet in het profiel om met werkloze jongeren te werken. Later werd ze internationaal bekend in de jazzwereld en kreeg ze de begeerde Boy Edgar Prijs.”

De Spil moet weg

“Met de Muziekschool hebben we nooit problemen gehad. We waren immers geen school. Wel kregen we problemen met de Kamer van Koophandel. Ze vonden dat er sprake was van valse concurrentie. Maar deze jongeren waren werkloos. Die konden geen marktprijs betalen voor het huren van instrumenten en een repetitieruimte. Uiteindelijk mochten we dat blijven doen.
Dan hadden we nog de protestactie `De Spil is stil´. Met z’n allen liepen we door de Waterstraat. De politiek vond dat De Spil weg moest vanwege geluidsoverlast. Maar de ware reden was dat met het bouwen van huizen geld verdiend kon worden. Dus De Spil ging tegen de grond.“

Molukse afkomst

“Als Molukker heb ik in sociaal-maatschappelijke zin moeite gehad om mijn weg te vinden in het leven. Dat moet  teruggaan in de Molukse geschiedenis. Mijn ouders dachten tijdelijk in Nederland te verblijven. Zij zeiden: ‘Ga studeren, als we teruggaan kun je je land verder helpen.’
Ik moest dat doen in een samenleving die ik helemaal niet kende. Er werd ook anders naar mij gekeken, als niet-Nederlander. Dus ik moest dubbel mijn best doen om er wat van te maken. Ik moest mezelf bewijzen, me extra laten zien. Ik had affiniteit met die kansloze jongeren in het jongerencentrum. Die moesten ook wat extra’s doen in vergelijking met hun geschoolde vrienden. Ik vergelijk dat met mijn Molukse sociale ontwikkeling. Het heeft altijd in me gezeten om die drive over te dragen. Het is een rode draad in mijn leven.“

Urf, Runt en Rukvet

“Op 1 april 1986 stopte de subsidie. We hadden nog wat inkomsten uit de verhuur van de geluidsinstallaties en de popcursussen, maar de vergoeding voor de loonkosten viel weg. We waren ineens zelf werkloos. Ik ben toen in het vormingscentrum aan de Binnenmolenstraat gaan werken.

Nu ik terugkijk, was één van de leukste dingen dat ik namens het Muziekkollektief Tiel in het landelijke Popkollektievenoverleg zat. Sámen werken aan de jongerencultuur, waarbij muziek en theater katalysatoren waren om jongeren sociaal-maatschappelijk kansen te bieden.

Na het Muziekkollektief heb ik in verschillende bandjes gespeeld. Met Urf, Runt en Rukvet zijn we het hele land door geweest. Dertig jaar lang. Twee CD´s gemaakt.
Ik wilde mensen blij maken met muziek. En dat doe ik nog steeds.”

Rechten

Regionaal Archief Rivierenland, CC-BY-SA