Geen Arbeitseinsatz, maar onderduik in Babberich

Familie Claes te Babberich

De familie Claes, schaapsherders, waren van Limburg naar Gelderland getrokken en handelden in schapen in Frankrijk. In Babberich runden ze later een café, een kleine boerderij. Ook smokkelen was destijds een lucratieve bezigheid. Later werd er een auto aangeschaft en reed hij als taxi.

Arbeidseinsatz

"Op een zondag in oktober 1944, werden onverwacht uit de kerk in Leunen(L) alle mannen/jongens meegenomen voor de Arbeitseinsatz, mijn vader heeft nog snel zijn portemonnee door een kolenrooster gegooid, zó ervoer mijn moeder het drama. Vreselijk voor mijn moeder, hoogzwanger met drie kleine kinderen en haar schoonvader om zich heen.

In Zuid-Nederland rukten de geallieerden op en al vrij snel door de oprukkende troepen (bevrijders) moest iedereen evacueren, dus ook mijn hoogzwangere moeder met drie kinderen en schoonvader. Ze kwamen in Soerendonk terecht, alwaar mijn broertje Fritsje op 2 november 1944 werd geboren. Deze Fritsje werd in 1948 door een vrachtwagen overreden en stierf, hij was drie en een half, een levenslustig mooi ventje... en het gebeurde, toen ik, zes weken oud was en mijn moeder mij aan het voeden was - een héél groot verdriet binnen ons gezin.

Oktober 1944

Mijn vader kwam met zijn dorpsgenoten aan in het doorgangskamp Friedrichsfeld in Duitsland, mijn vader had voor zichzelf besloten, te vluchten en vroeg: 'wie méé wil, volg me' en zó gebeurde. In de nacht zijn ze ontsnapt en gingen te voet door vijandig Duitsland, een hachelijke onderneming. Ergens bij een boer kregen ze wat te eten en in het stro werd overnacht, Pa vertelde, 'ik hoorde iemand fluiten en dacht, die vertrouw ik wel'.

De volgende dag, kwamen ze lopend door het plat gebombardeerde Emmerich en uiteindelijk zijn ze veilig aangekomen in Babberich, bij de familie Claes.  Namelijk bij zijn neef Jan Claes en zijn vrouw Hermien, hun kinderen Tonnie (1941) en Hanny (1944) in huis. Zij woonden op de Beekseweg 23 in Babberich.

Geen contact met thuis

Gedurende acht maanden was er géén contact met het thuisfront, niet wetende hoe het ging en of iedereen nog in leven was, een vreselijke beproeving, ook mijn moeder wist niet of mijn vader nog leefde. Pa schreef een brief vanuit Babberich naar huis, dat kon via het Rode Kruis, helaas kwam de brief pas na de bevrijding in Leunen aan.

Het leven in Babberich als onderduiker

De dagelijkse taken van Pa in die tijd waren: melk halen bij boer Jansen (de vader van Hermien) - dat was zo'n drie kilometer lopen. Ook leerde hij aardappelen schillen, en hij heeft klompsokken genaaid op de naaimachine voor in de klompen. 's Avonds toen het donker was, hebben ze stiekem een boom (een peppel) omgezaagd, en werden er mooie blokken van gezaagd en naar de klompenmaker gebracht, die er een vijftal klompen van maakte.

Ook gingen ze naar Doetinchem, naar de Perlstein, want er was behoefte aan alcohol, hoewel zo sterk aangelengd, dat het eigenlijk nauwelijks te drinken was. Een mede-onderduiker had er zelfs een handeltje in, hij bottelde en verkocht de 'sterke' drank. Eén persoon kwam het terugbrengen: was niet te drinken. Hij kreeg keurig zijn geld terug…"

Dit verhaal is ingestuurd door Diny van der Sandt in het kader van 'WO2-verhaal Gezocht'. Het verhaal is opgedeeld in twee delen. Lees het tweede deel hier. Lees de overige ingestuurde verhalen in de Special 'Getuigen van de Oorlog'.

Rechten

Diny van der Sandt, CC-BY-NC