Een Canadese soldaat als vader

Het verhaal van Henk Alards

Henk Alards vertelt bij het WO2-café in Rozet

In augustus 1945 waren nog veel Canadese soldaten in Nederland. De jongens waren, na soms jaren strijd, wel toe aan een verzetje en er werden, ook in Nijmegen, dansavonden georganiseerd. De Nederlandse meisjes gingen daar ook naar toe en soms werd er meer gedaan dan alleen maar dansen. Dan raakten ze in verwachting, zo ook Truus. De vader, Bill, was al weer vertrokken naar Canada. Henk Alards weet pas sinds 1,5 jaar wie hij was.

Henry en Truus

"Henry meldde zich, 33 jaar oud, als vrijwilliger aan bij het Canadese leger. Hij was getrouwd en hij had een dochter van één jaar. Hij landde in juni 1944 op de Normandische kust als soldaat bij de Verbindingstroepen. Hij was veel ouder dan de rest van het regiment en werd al gauw de 'vader' van de jongens. Ze waren verantwoordelijk voor de bevoorrading van het leger en ook chauffeerden ze vaak de hogere officieren. Al vochten ze niet in de frontlinie ze hebben ontelbaar veel ernstig gewonde of gevallen kameraden gezien. Vanuit Normandië zijn ze het strijdende leger gevolgd, naar Noord-Frankrijk, België, Nederland en uiteindelijk naar Berlijn.

Lichamelijk ongeschonden, mentaal kapot

In augustus 1945 kwam hij, net als vele andere Canadezen, in Nijmegen terecht om te worden gerepatrieerd. Om de verveling tegen te gaan werden de manschappen ingezet bij de wederopbouw van Nijmegen. Het werd een zomer van opluchting en vreugde, vrolijkheid, feestvieren en dansen. In 'De Vereniging' werden met grote regelmaat dansavonden georganiseerd waar veel Canadese jongens en Nederlandse meisjes naar toe gingen. Ook Henry trok dan zijn beste pak aan en ging erheen. Daar ontmoette hij Truus en hij sprak nog een paar keer met haar af. In oktober kwam van de een op andere dag het bevel om naar Canada terug te keren. Henry heeft nog even de tijd genomen om naar het werk van Truus te gaan maar ze had een vrije dag. Hij liet een boodschap achter voor haar: 'Zeg maar tegen Truus dat ik fijne herinneringen aan haar zal hebben en doe haar maar de groeten van mij, van Bill.' Hij gebruikte zijn 'nickname' zoals hij dat altijd deed.

PTSS

Henry probeerde zo goed mogelijk het leven in Canada weer op te pakken. Hij en zijn vrouw kregen nog een dochter en een zoon. Maar hij leed erg aan depressies; nu noemen ze dat PTSS. Hij rookte te veel en hij is op 55 jarige leeftijd gestorven aan longkanker.

Echte vader

Truus, mijn moeder, was werkzaam in de huishouding bij een winkel in Nijmegen. Nadat 'Bill' was vertrokken bleek ze in verwachting te zijn. Ze trouwde al gauw met een man die wel voor een vrouw met kind wilde zorgen. Ze beviel van een zoon en ze noemden mij Henk. Ze kregen nog 6 kinderen. Ik heb al vroeg in mijn jeugd gedacht dat ik heel anders was dan mijn vader en broers en zussen. Wij hadden erg weinig gemeen. Ik was ongeveer was 10 jaar oud toen mijn moeder en ik, op een zondag, samen bezig waren met het stofzuigen van de mooie kamer. Tussen neus en lippen door zei ze: 'Ik zal het je nu maar zeggen, je bent nu oud genoeg. Je echte vader was een Canadese soldaat.' Mijn eerste reactie was verbijstering, mijn tweede was een gevoel van opluchting, mijn gevoel klopte dus toch. Op die dag kwam het verlangen mijn echte, Canadese vader te zoeken. Mijn moeder is jong gestorven, ze was pas 52 jaar.

Dit verhaal is opgehaald door, lid van de Werkgroep Oral History Erfgoed Gelderland, Herma ter Mul. Henk Alards bezocht het WO2-café in Rozet (Arnhem) op 12 maart 2020. Naderhand is een diepte-interview afgenomen door Herma.